زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

                        مـظـهــــر مـــــــردان

ای سرو بـــــــــــرازندۀ  باغ وطن  ای زن

وی شمع فــــــــــروزندۀ هر انجمن ای زن

ای  طائـــــر افتاده بـه دام محـــــن  ای زن

                        بگشای پر و بال و قفس برشکن ای زن

هر غنچۀ بشگفته به طرف چمن از تـوست

هرلاله که روئیده به دشت و دمن از توست

آزاده گی مرد  ز بند  رسن  از تــــــــوست

                             ای مادر گلگون  کفنان وطن ای زن

از گلشن دامان تو بشگفته به صد رنـــــگ

گلهای کمال  و هنر و دانش  و فـــــرهنگ

امروز ز بهر تو چرا عرصه بود تـنـــــگ

                             در  پنجۀ  بیدادگر و اهرمن  ای زن

چون مرغک بی بال و پر ای بانوی افغان

افتاده  به  دام  خطر ای  بانوی  افـــغــــان

آواره  به کوه و کمر ای  بانوی افــــغــــان

                            مستغرق  گرداب  بلا و  فتن  ای زن

امروز ز هر عاطفه محروم  توئی تــــــــو

در ورطۀ هر فاجعه مظلوم  توئی تــــــــــو

در  بند ستم  بندی محکوم  توئی  تـــــــــو

                         از ضربت چوب و لگد آزرده تن ای زن

با آنکه تو خود مظهر مردان دلیـــــــــــری

پنهان به پس ابر چو خورشید منـــیـــــــری

تا  چند  به  سرپنجۀ  بیداد  اسیـــــــــــــری

                              با غصۀ اندوه  شده ئی مقترن ای زن

اطفال تو را جامه و  پیرایه  به  تن نـیـست

بیمار تو را چاره به جز گور و کفن نیست

از بهر تو جز لخت جگر قوت بدن نـیـست

                            ای گرسنۀ مُضطر وعریان بدن ای زن

غمخوار ملل بسکه شده کور و کر امــروز

افسانه  شده  نام  حقوق  بشر امـــــــــــروز

جز نام ازو نیست به گیتی خبر امــــــــــروز

                    گرهست خبر، نیست به جز مکر و فن ای زن

بر مرد و زن ملت ما آنچه  جفا  رفـــــــت

از روس چه دیدیم و زهمسایه چها رفــــت

زان کور دلان عاطفه و رسم وفا رفـــــــت

                        دیگر تو مزن چاک به  تن  پیرهن  ای زن

وحشی صفتان حمله بر این خانه نمودنـــــد

از خانۀ  ما  آنچه  که  دیدند  ربـــــودنـــــد

بر لانۀ  مرغان   چمنزار  غــــــنـــودنـــــد

                            صد قافلۀ  کرگس و زاغ و زغن ای زن

بستند در دانش و فرهنگ  بــــــــرویــــــت

آواره نمودند به هر برزن و کـــــــویــــــت

کردند  رها تـــیــــر جفا بسکه به سویــــت

                               گفتند تو و گوشۀ  بیت الحزن  ای زن

برخیز و ز فریاد جهان را تو خبر کـــــــن

وز نعرۀ  مردانه تو گوش همه  کــر کــــن

کاخ ستم از آه  و فغان زیر و زبـــر کـــــن

                                این است پیام من و ختم سخن ای زن

                         * * * * *