سکینه روشنگر 

                    شعر من

شعر من از قصه های جانگداز میهنم دارد نشانه

            شعر من از ناله های زار مظلومان کند هر دم حکایه

شعر من از غصه های ناتمام این شبستان

                           شعر من دارد ز بیداد ستمکاران نشانه

شعر من از وادی گرگان وحشی قصه دارد

                       شعر من از وحشت آدم نمایان غصه دارد

شعر من از انتحار و انفجار و از تجاوز

                                 بر حریم پاک انسان شکوه دارد

از روایات ستم بر نیمۀ خاموش انسان

                  صد هزاران  درد دارد، شکوه دارد، غصه دارد                

وا دریغا! میهنم این خانه و کاشانۀ ما، گشته بر باد

شعر من از وحشت و بیداد بر طفلان معصوم دیارم ناله دارد

خواهم از آزادی نویسم

          از شقایق از گل سوری نویسم

                                  از نوای همدلی ها

                                     از سرود شاد پیروزی نویسم

ازتقلاهای دوران ساز و هستی آفرین رزمجویان

                     از سرود رزم دشمن سوز و دوران آفرینش

                                 از سوار بر شهپر جادوئی سیمرغ رزمش

می نویسم هر زمان از بهر انسان دیارم

این سرود و این ترانه:

                    ملت  آزادۀ ما تا ابد آزاد باید!

                                          تا ابد دلشاد باید!