عبدالهادی رهنما

تیغ جهل

دشمن به جای دوست به جان پروریده ایم        بـــــــــــــا  تیغ جهل رشتۀ ایمان بریده ایم

چون کرم پیله گردِ هوس روز وشب همیش      بسیار جــــــــــاهلانه شتابــــــــان تنیده ایم

بر خورد ماهمیشه به احساس وعقل نیست       چون مــــــردمان تازه به دوران رسیده ایم

اندیشه دور از خـــــــــــرد و علم و معرفت        پـــــــــــا از حریم محفل خوبان کشیده ایم

از بـــــــوستان زندگی از فهم کُند خــــــود        افسوس یک دو شاخـــــۀ ریحان نچیده ایم

درسایه سار حرص و طمع شاد و بی خیال         دور از مقام و گــــــــوهر انسان لمیده ایم

دل بسته ایم بـــه این شب تاریک پر ملال

گم کــــرده گان وادی نــــــور و سپیده ایم