رؤیــــــا

شب ســپــــر افـــگند و من با غم همآغوشم هنــوز     

صبح چتر افراشت، من چو شب سيه پوشم هنوز

آتــــش بــيــــداد شــــب افـــــسرد از طغيان و مــن   
در سـحـر مى سوزم و چـون شمع خاموشم هـنـوز

بســـكــــه در تـــاريكى شـب هاى هجران خفته ام     
دهشــــت كـــابـوس مى بينم كه مدهوشم هنــوز

هر شــبـــم رؤيــــای آن غارست و آن خـفاش هـــا     
 يـــاد آن رؤيـــا نــمــــى گردد فــــرامـــــوشم هنوز

گر بــــه هــجـــــرت آشيان گم كرده بودم سـال ها     
باز در كـــاشـــانۀ خـــــــود  خانه بر دوشم هــنـوز

نـــيــش عقرب خورده ام از بسكه در شب هاى تـار     
زهر حسرت مى چكد از ساغر نــوشــــم هــــنـــوز

در نگــــارســــتان قــــربانگاه جانــبــازان عشـق     
 از رگِ دل مى جـــهــد خــــون سـياووشم هنــوز

از خـــود و بــيـــگانه  واماندم  دريـن آشوبگاه     
خـــدشــــۀ نـــيــرنگ ها ديدم كه مخدوشم هنوز

خـــنــــدۀ  جُغدِ ســيـــــــه منقار شومِ بــدسرشت       
آيـد از هـــر بـــام ايـــن ويـــرانه در گوشم هنوز

تــــا كـــه رنــج نـــارسائــی هاى دوران بــرده ام     
هـــمـــچو صهباى كهن در غصه در جـوشم هنوز

كاروان هر چــنــد بــــار افــــــگـنـــده در ميعادگاه     
مـــن دريـــن ره گــــوش بر آواى چاووشم هــنــوز