شیخ الشعرا، زنده یاد استاد فدائی هروی

                                      کاروان زندگی                                   

تا درين غمخانه بى برگ و نـــوا افتــاده ام                   لالۀ دشــــتـــم كه از گلشن جـــدا افــتاده ام 

مــــرغ آزادم، درايـــن  دامـگــاه درد وغــم                   آشـــيــــان گم كرده  در دام بـــلا افتـــاده ام 

كاروان زنـــدگی را از قفا چـــون گـــرد راه                  آمدم، امـــا نــمـــى دانــــم كــــجا افــتاده ام

کشتی من غرق طوفان حوادث گشـت و من                    اشـــك خــــونیــــنم زچشم  ناخدا افــتاد

حرف عشق وآرزواينجا بجز افسانه نـيست                  ســــالـــهـــــا غافل پى اين ماجرا افـتاده ام 

بلبل هـــر بـــــــاغ بودم، ليك از آشـوب دى                   سرد مهرى ديدم از شــور و نواء افـتاده ام 

آن مــتـــاع هرزه را مـانم كه از بخـت نژند                  بـــرســـر بــــازار هــستى از بـها افـتاده ام 

مـــــن زپــــــا افتاده آن سيمرغ قاف همتم                  كـــز جــهــــانى بي نيازم، گر زپا افتاده ام 

در گــلـــستان سخن  تاغنچۀ طبعم شگفت                   هــمـــچو بـوى گل درآغوش صبا افـتاده ام 

       شــــام اقبال ” فدائى” بين كه بـا طبع رسا

        در ديار فضل و دانش نـــارســــا افتاده ام