هورخش مبارز

زن بودن بزرگترین جرم در افغانستان

 نادیده گرفتن زن در افغانستان در نظام فعلی حکومت طالبانی و اماراتی نه تنها یک تبعیض نژادی و جنسيتی بوده بلکه یک تبعيض بزرگ انسانی است، که نباید در مقابل این تبعیض انسانی خاموش بود و آرام نشست. چون این تبعیض بزرگترین خشونت علیه قشر زن است. در زمان و قرن کنونی که دنیا به کجا رسیده و چقدر پیشرفت هایی بزرگی صورت گرفته در عرصه هایی مختلف زندگی از لحاظ اجتماعی علمی، فرهنگی، اقتصادی، تکنولوژی و غیره و یک زندگی پیشرفته و متمدن را به خاطر آرامش و سهولت انسانها به وجود آورده و زمینۀ آموزش و کار را برای همه مساعد ساخته تا بتوانند انسانها توانا، خود کفا و به پای خود بایستند. اما بدبختانه در کشوری چون افغانستان خشونت و تبعیض جنسیتی و انسانی علیه زنان صورت می‌گیرد و ادامه دارد.
البته دراین کشور همه انسانها، بخصوص قشر زن، از تمام حقوق فردی و انسانی خود محروم گردیده اند. که زنان حتا اجازۀ تحصیل و کار را ندارند و از آنها گرفته شده است. به طور کلی در نظامی که  توسط مزدوران، فروخته شدگان اجیر امپریالیزم به همکاری دنیای غرب، آمریکا، پاکستان و دیگر کشورهای همسایه فعلاً ایجاد گردیده وبه نام طالب یا حکومت اماراتی حکمفرماست، زنان را از نظام حکومتی و اجتماعی بیرون کشیده اند.

این دیدگاه غیر منطقی و غیر انسانی که زن برای خانه و خانه داری است نه به کار و تحصیل یا بیرون شدن از خانه، توسط این گروه نادان و بیخرد و بی‌شعورعملی شده و زن را، این قشر بزرگ و فعال یک جامعه را، چون یک جنس برای رفع ضرورت و وسیلۀ آرامش و آسایش یک مرد پنداشته و همه حقوقش را پامال و نادیده گرفته است، و زنان را از نظام آموزش و پرورش اجتماعی و همچنان دولتی بدور نگاه می‌دارد. بدینگونه می خواهند او را از تمام حقوق انسانی اش محروم سازند تا نسل‌های بعدی و روشنفکر را سرکوب نمایند و سرنوشت ملت و کشور را به قهقرا بکشانند و مردم این سرزمین را نا فهم و بدور از علم و دانش نگاه دارند تا کسی علیه این طبقۀ ظالم و فروخته شده هیچگاه سر بلند نکند. چون اگر زن بداند و بیاموزد او به فرزندش میاموزاند چون او یک مادر است. وقتی فرزندش آموخت سرنوشت خود و جامعه را تغییر میدهد و هیچگاه محکومیت و غلامی را نمیپذیرد.
پس نباید خاموش و ساکت بمانیم؛ در مقابل چنین خشونت و تبعیض علیه قشر زن، و باید صدا بلند کنیم و از ملت های جهان خواهان کمک و عدالت اجتماعی برای زن، این قشر ستم دیده و قشر محکوم کشور ما شویم ، تا صدا بلند کنند و از حقوق انسانی و فردی شان به عنوان یک بخش بزرگ جامعه و جهان و از تمام حقوق انسانی شان دفاع نمایند و نباید بگذارند که این جاهلان بیخرد قشر زن را اینگونه محکوم و از حقوق شان محروم سازند.
ما باید به عنوان یک قشر روشنفکر جامعۀ انسانی صدای ما را بلند نموده و به گوش ملت های جهان برسانیم. تا حد اقل بتوانیم گام بزرگی بسوی علم و معرفت بخاطر این قشر محکوم برداریم و مسولیت انسانی و ایمانی خویش را انجام دهیم.
به امید روزیکه این خواهران و هم جنس هایمان از این محکومیت بیرون و زنجیرهای اسارت، جهالت و زن ستیزی را در هم بشکنند و به صفت یک انسان بتوانند کنار برادران خود بیاموزند و بیاموزانند و حق کار و تحصیل را داشته باشند.
مرگ به این طبقۀ مزدور، نافهم و ناکارا ….
به امید یک عدالت اجتماعی، برادری و برابری انسانی.