سکینه “روشنگر”

                          بیداری

فـضا ابـــری،هـــــــوا تـــوفــانی و دلتنگم از باران
صـــــدای رعد و بـرق صاعقه، می سازدم حـیـران
نگاهـــم خیره گشته روی شـــاخ آن درخـــت پـیـــر
بـــــه مرغان شکسته بـال و پـر گردیـــده ام نــالان
پــــرستوهای برگشته زهــجـــرت زار و حـیران اند
فروخــفـتــه صــدای چهچۀ مـــرغــان به باغستان
ز هــــر سو بنگری جـــور ســتـمکاران وحشی را
پـــــریــشــــانـــم بــرای تــودۀ مـظـلوم ایـن دوران
ز بس ریختند بمب و راکت ازهر سو به این میهن
زمین سوخته، نروئیده گلی از نــو، درین بوسـتان
بــــگـــــــو ای بـــاغــبـان پیر ازان گنج گهربـارت
بــــرای نــو جوانان رمز رویــش را به بــاغسـتان
ز کـــــابــــوس پــــریــشان شبستان مـــن گریزانـم
طــــلــــوع صـــبـــحدم خواهم بر بــیــداریی انسان