سکینه روشنگر

 

              صدای زن

صدای هق هق  پُرسوز

ز راه دور و دورا دور

                  شنیدم من سحرگاهان

در آن هنگام که مردم غرق در خواب اند

در آن هنگام که کوچه از تردد های ناهنجار دزدان

                                           در شب تاریک مصئون است

صدای نالۀ یک زن

صدای دلخراش مادرغمگین

                     صدای آه مظلومی

                            طنین شیون پُرسوز آن مادر،

                                                مرا دلگیر می سازد

زنی که نوگلی از بوستان زندگی را

                         چراغ خانۀ نابخردان بنمود

چراغی که درین خانه ندارد شانس افروختن

چراغی، مشعلی پر نور

               کز قهر و تعصب می شود  خاموش

بپا شد ماتمی از نو رسیده دختری نوزاد

           شکست آرامش آن برج و باروی ستم باور

بلرزید قلب آن نامرد جبار و ستم گستر

که گویا:

نورسیده دختر نوزاد،

مبادا روزی از خانه بیرون آید!!

مبادا مرد همسایه ز روی بام خانه سوی وی بیند!!

مبادا عشق دامنگیر وی گردد!!

مبادا روزی غافلگیر مان سازد!!

مبادا

مبادا..

به این باور،

            که از عمق تعصب، کینه و نفرت بیرون می رفت

چراغی را که شاید روزگاری مشعل زیبائی آن خانه می گردید

چراغی را که نورش رهنورد روشنائی بود

چراغی را که بزم مهر در آن خانه می آراست

ز بیم ترس فرداها،

                     بیرحمانه خاموش شد

                     فرو پاشید امید و آرزوی مادر و دختر

شبستان سرد و ناآرام

صدای زن، صدای مادری نالان

                                   دگر بالا نمی آمد.

مگر این مادر مظلوم

مگر این زن، این بار ستم بردوش

                            گناهش چیست

     کاین سان مورد خشم وعتاب مردم نابخرد دنیاست؟

واما خواهرم، ای زن!

تو مظلومی، ولی هرگز توتنها نیستی

ما همه باهم توانیم کاخ استبداد ظالم را،

                                       فرو پاشیم

طلسم کهنۀ زندان جهل و نارسائی را

                                          فرو کوبیم

و بر بندیم محمل را به سوی روشنائی ها

                                     سوی آزادی میهن!