زنده یاد عبدالرزاق شجاع

شورآزادی

به عنوان آغاز کلام

من به این باورم که آنچه حقایق و وقایع جامعه را به شیوۀ درست بازتاب راستین دهد، صادقانه و متعهدانه به وسیلۀ پدیده ها و انواع ادبی پیشکش شود. به شیوۀ «گفتاری و یا نوشتاری»، به هر قالب و فورمی که هست یا می خواهد باشد، قابل ارج است.

زیرا واقعیت های جامعه عامل اصلی و ناقد تجلی و غنای محتوای زبان گفتاری و نوشتاری است؛ زیرا گوینده و نویسندۀ واقعیت های جامعه این جرئت و شجاعت و شهامت اخلاقی را دارد که بدون لرزش دست و لکنت زبان آنچه را می بیند و آنچه را می شنود، بنویسد و بیان نماید. شرافت نویسندگی و گویندگی از انسان آگاه، بی شک، همین رسالت و مسؤولیت را می طلبد. 

به پاسخ «صائب» شاعر مکتب هندی که می گفت: “خوشا عشرت سرای کابل و دامان کوهسارش”

شور آزادی

 بـــبــــیــــــن ماتـــــــم سرای میهن و خصمان مکارش       کـــــــه خنجــــــــر بــــــر دل ما می زند افغان بیمارش

نگــــــر صائب همان عشرت سرا ماتــــــــم سرا گشته        نه آن کابل به جا مانده نــــــــه آثار گـهــــــــــــــربارش

همان شهری که هرچشمی زگردَش سُرمه چین می شد        زسیل اشک آدمها چـــــــه مـــــــواج است انهــــــارش

زرنــــگ لاله اش اَورنـــــگ در روی سخــــــن داشتی        روان شد چشمه های لاله سان از طـــــــرف کهسارش

تـــــو آن مُلکی که وصفش را همه خلد بـــــــرین گفتی        کنون جـــــز  مشتِ خاکی نیست در هـــر کنج دیوارش

بــــــه صبح عـــیـــــــد خندان بود گل رخسارۀ صبحش        بــــــه خـــــون آغشته بنمـــودنــد اینک در شب تارش

نـــــمـــی خـیـــزد نـــــوای عــنــدلیبان چــمـــــن اکنون        کـــه بس زاغ و زغـــن جا کرده در هر باغ و گلزارش

زهر سنگ و کلــــــوخش نـــوحــۀ محشر به گوش آید         زباد ظلم فـــــریادی شده هــــــر بــــــــــــرگ اشجارش

زخـــــــــون بیگناهان سبزۀ خضرا کــــــه حمـــــرا شد         بــــیــــا بشنـــــو حکایت از زبان هـــــر خس و خارش

زسرخی زمینش طــــارم اعــــلـــی چــــــــه گلگون شد         ولی صد حیف می بینیم بــــه خــــــون آلوده اشجارش

حساب کشتـــــه گان و بیگناهانش را چـــه می پرسی؟          گــــــواهی می دهـــــد حال خراب و خستـــــه و زارش

زبـــــیــــــــداد عـــــدو و تُـــــرکتازی های روزافــزون          لگـــــــــدمالِ اجانــب شد شکـــــوهِ نــــام و افکــــارش

تــــــمــــام آبـــداتش پـــــایـــمــــال ظلـــم و وحشت شد          بـــــه خاک تـــیــــره یکسان گشت بـرج و ِدژ دیوارش

نــــه صبح عـــیــــد را کس دیـد و نه نوروز رنگین را          چــــو قـــــربانگاه انسان شد هــمـــه نوروز و بازارش

عـــجــب عــیــدی و نــــوروزی بـــرای مــــردم مظلوم          کـــــه آدم مثل گـــــوسفند است قـــربانی بـــه دستارش

نـــبــاتــات و جــمــاداتش جــــدا هـــــر یک سخن دارد          زهــــــر طـــــرفی به گـــوش آید نــــوا و ضجۀ زارش

زن و مــردش بـه غربت خسته و زار و زبـــون گشته           چــــو مجــمـــر شعله می خیزد زهــــر قلب شرربارش

امــــیـــــد قلب مظلومان میهـــــــــــن چیست می دانی؟          بـــــه دست ظالمان زولانــــــه و سر بــــــر سر دارش

سزای قــاتـــــل و دُژخـــــــیـم را جـــــــز این نمی بینم          سیــــــــه روزی و رسوائـــی و بـــــدبخــتی و ادبارش

صدا از سنگ و چـــــوب آیــد کــه بــرخیزید بــرخیزید          قــــیــــــام رستخـــیـــــزآسا بـــــــــــود داروی بیمارش

تـــفــــاهـــم با دل افگاران، تـــــقـــــابـــــل با جفاکاران          «شجاع» این را خَــرَد با جان، کند عرضه به بازارش