عبدالهادی رهنما

             

ساربان گم کرده ام

از گزند نا کسان امـــن و امان گم کرده ام     هست فریادم، ولی راه فــغــان گم کرده ام

شکوه ها دارم ز چرخ سفله پرور بیدریغ      فرحت آغوش گل در گلسـتان گم کرده ام

هــســـتی و آزادگی و خــاطر آســـوده را     از کران زنـــــدگی تا نا کران گــم کرده ام

من وفا و راد مردی را دریـــن ویرانــسرا     هرچه پالیدم نشان تا کهکشان گم کرده ام

بس که اهریمن نموده باغ را پا مــال جور   بلبلان این چمن را همچو جان گم کرده ام

حجم تن آبستن بیداد دوران گــشته است     کاروان عشق را با ساربان گــــم کرده ام

کوچ کرده جمله یاران زین ستم آباد وای     نیست معلومم ره آن آشیان گم کـــرده ام

گرد تنهایی کسی باری ز رخـــسارم نرفُت   تیره بختی بین که الفت رانشان گم کرده ام

بیکسم بیچاره ام تنــهـا در این ماتمسرا

راه بنمایید شهر عـــــاشقان گم کرده ام