شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

      

 سایۀ قسم

بس روزگار بر جگرم خار غـم نشست        دوشِ دلـم ز سطوت بار الــــــــم شکست

چندان فسرده شد رگ باریک طبع مــن         کز چشم خامه ریزش اشک قلم شکست

تا رونـــــق متاع سخــــن رفت از میان       ساز سخن ز دّبدّبۀ زیر و بـــــم شکست

دستی ز بهر یاری فرهنگ بــــــــر نشد       آنجا که پای خامه به تیغ ستــــم شکست

در رعشه گاه بُخل اسیران جـــنـــگ را         پای اراده شل شد و دستِ کــرم شکست

دیشب به عزم توبه ز پیرایش غـــــــزل       خشکیده شد بُنان و سواد و رقـم شکست

امشب دوباره از نمک ذوق بــــــر سرم       دست بهانه سایـــــــۀ چندین قسم شکست

چشمم طــراز چشمۀ ناسور شد ز اشک          آهــــم سپــیـــدۀ نفس صُبحـــدم شکست

با ایـــن هـــمــه مصائب  و آلام روزگار        کـز آن بنای صبــر و تـوانم به هم شکست

لب بوسه گاه مُهر خــمـــوشی نمی شـود       قــدر سخن اگرچه ز سود و سَلم شکست

آن نخل خشک ساقٍ  کــــــویر خطر نِیَم       کز تند باد فتنه به یک پیچ و خـــم شکست

     بـــر کش زبان آه “فــدائی” ز کـــــام دل

      کاین آبگینه جام ز غـــوغای جم شکست