Skip to content
سایۀ قسم
شیخ الشعرا استاد فدائی هروی
سایۀ قسم
بس روزگار بر جگرم خار غـم نشست دوشِ دلـم ز سطوت بار الــــــــم شکست
چندان فسرده شد رگ باریک طبع مــن کز چشم خامه ریزش اشک قلم شکست
تا رونـــــق متاع سخــــن رفت از میان ساز سخن ز دّبدّبۀ زیر و بـــــم شکست
دستی ز بهر یاری فرهنگ بــــــــر نشد آنجا که پای خامه به تیغ ستــــم شکست
در رعشه گاه بُخل اسیران جـــنـــگ را پای اراده شل شد و دستِ کــرم شکست
دیشب به عزم توبه ز پیرایش غـــــــزل خشکیده شد بُنان و سواد و رقـم شکست
امشب دوباره از نمک ذوق بــــــر سرم دست بهانه سایـــــــۀ چندین قسم شکست
چشمم طــراز چشمۀ ناسور شد ز اشک آهــــم سپــیـــدۀ نفس صُبحـــدم شکست
با ایـــن هـــمــه مصائب و آلام روزگار کـز آن بنای صبــر و تـوانم به هم شکست
لب بوسه گاه مُهر خــمـــوشی نمی شـود قــدر سخن اگرچه ز سود و سَلم شکست
آن نخل خشک ساقٍ کــــــویر خطر نِیَم کز تند باد فتنه به یک پیچ و خـــم شکست
بـــر کش زبان آه “فــدائی” ز کـــــام دل
کاین آبگینه جام ز غـــوغای جم شکست
admin2020-04-18T08:00:47+00:00
Page load link