علیشاه حکیمی

                   پــــــرواز

تا بـــه هـــر جا رفـت پای زخـمی آوازهــا!

تـــو چرا نشنیده ای اصوات سوز و سازها؟!

اوج دیـــــد مـــردم کوته نظر تا بـام  نیست

ورنه از عـنـقـا گـــذشتــه هـمـت پـــروازها

سینه از دریا دلی ها عــــرصۀ امـــواج شد

کـــودک ساحل نــمــیــدانـــد زبـــان رازهــا

از سرانجام جهان خــــویش آگــــــه نیستیم

مانــــــــده در ابهام، رنگ صورت آغازهــا

پرده ها می ساید انگشت هنر در شهـــر ما

لیک خاموش است از دهشت نـوای سازها

گلشن دید حکیمی را جهانی دیگــــر است!

رنگ صورت را نمی بازد از این غـمازهــا

* * *