تا دریـــن ویـــرانه جغد آسـا وطن داریم ما    کـــی خــبــر از نغمه ی مرغ چمن داریم ما
ساز عمر ما به آهنگ و ســرود رفتن است    تا به کی این جامــۀ غــفلت به تن داریم ما
بر در ارباب قدرت چون گدایان روز و شب    آرزوی مــنــصــــب و شال و چپن داریم ما
صحبت ما نیــســـت جــــز آزادی و آزادگی    لیک بــــر پـا دام و بر گردن رسن داریم ما
هــر دم از رنــگی بــرنگی خویشرا آراستن    جامــــۀ زرق و ریـــــا دایم به تن داریم مـا
پـیـش اربـاب تجمل بس که قد خم کرده ایم    از لــبــاس راســتــــی عریان بدن داریم مـا
خود شکستن شیوه ی آزاد مــردان خداست    از شــکــست دیگران تا کی سخن داریم مـا
پیش پای خود نمی بــیـــنـیــــم از نا آگـهی    دعــوی آگاهــی از ســـر و علن داریـــم ما
با خیال خـام عرض پختگی کردن خـطاست    چند این تــهــمت روا بر خویشتن داریـم ما
پیش چشم مردمان با کسوت و زهد و ورع    زیر دلق خود نهان صد مکر و فن داریم ما
بــس جنون خـود ستایی گـشته دامنگیر ما     عالــمـــی را خــــوار چشم انجمن داریم مـا
آبـــرو را غـــــرق مــــرداب تملق کرده ایم      اندرین مـــــرداب خود را در لجن داریم مـا
ذوق شــهـرت میدهد از پستی فطرت نـشان    بسکه خودرا زین صفت زاروحزن داریم ما
عیب خود را می نــــینیم و  زعیب دیگران     ابلهانه شــکــوه پــیش مرد و زن داریم ما
در مــحـافل بــی جـــهت لاف تــجدد میزنیم    طعنه بــر فــرهـنــگ و آداب کهن داریم ما
تادرین بازارعرض خودفروشی رایج اسـت    خویـــشــرا در معرض بیع و ثمن داریم مـا
الــغــرض دایم (فدایی) بـــا هــمه روشندلی

فــتــنــه هــــای خــفته زیر پیرهن داریم ما