زنده یاد داوود سرمد

                                   بر گوشِ این جماعت

پــــــــــــروانه بود و بلبل در میهمانیِ ما

گل همچو شمع می‌سوخت از همزبانیِ ما

در آتش آب گردید شمع حسود، بنگر

آن پــــاکسوز دامن، این بدگمانیِ ما

در شاخِ کهکشان‌ها بستيم آشيانه

از اختران بپرسید باری نشانیِ ما

گرگوشه گوشۀ شب، روشن کنیم چون مهر

آخـــــــر شـــــود میسر فتحِ جهانیِ مـــــــا

با دوربینِ تحقیق، سیرِ محیطِ ما کن

تـــــــــا بی‌خبر نمانی از بیکرانیِ ما

از بیمِ زورمندان، گاهی به خود نلرزیم

نیروی کيست غـــــــالب بر ناتوانیِ ما؟

بر می‌ پرستی ما بيهوده خرده گيرند

کيفيتی‌ست پنهان در ســـــرگرانیِ ما

گرگوش اين جماعت سنگين بودبدين سان

هـــــــــــــرگز اثر نه‌ بخشد آتش‌ زبانیِ ما

تا بيشتر نه‌ لافد بر سعی جانکنی‌ ها

فـــــرهاد را بگویيد از جانفشانیِ  ما

تا چند مشقِ مردن چون نسلِ سالمندان

آرامش است “سرمد” ننگِ جوانیِ مـــا