س. روشنگر

شکوه بهار

نــــرگسین فـــام و دل انگــیــز است دامــان چمن

ای خــــوشا روی تــــو دیـــدن در بــهاران  وطن

عاشـــقــــم مــــن عـــاشــــق آن آسمــان نیلگون

در زمـــردیــــن زلال چــشـــمــه ســاران وطــــن

مـــژده دارد یـــــــاســمــن با ارغـــوان های بهار

زان نــســیـم روح بـــخــش، درسبزه زاران وطن

نو عــــروس باغ پــوشــیده به تـــن رنگــین قـبا

می فــشاند غنچه های نســتــرن مـــشـک خــتـن

کوه ودشت ولاله زارانــــش شده نــقـــش ونـگار

دلــپـذیـــراست ســنــبل و گلبرگ ریـحـان چمن

لـیـک ایـنک، بـرفـضـای خـوشـگـوار ایـن دیـار

کرده لانه لاشـــخــوار وکــرگـسان، زاغ و زغن

بلبل خوشخوان و مــرغـــان سـحـرخـیزش کـند

نـــالــه  برآشــفــتــه بــاغ و مرغزاران و چـمن

می ســرایــم مـــن تـــرانه از شگفتی های بـاغ

مـــیـــزدایــــم گرد حـــــرمان از گلـــستان وطن

ای دریغا! نـــوبــــهـــــار پـــر شــکوه میــهــنم

گشته از جـــور مـــصیبت های دوران پــر لجن

ای خــوش آن روزی که باران بهاری سیل سا

ریـــــزد و پـــاکیزه ســازد دشت و دامـان وطن

بـــــر تــمــنـــای وصالش  می تــپـد قلبم هــمی

تـــــــا بــیـــاســــایــم  کنار آبــشـــاران وطـــن