شیخ الشعرا استاد فدائی هــروی

افسوس بهار

 نقش ها باشد بــــــه زیــــــر دلــــق سالوس بهـــار      تا که بـــــــزم آرای گلشن گشت طاووس بهـــــــــار

وسعت صحرا زبس تنگ است و گلشن تیره رنگ        لالــه ی آتش زبان شد شمع فانـــــــوس بهـــــــــــار

غنچه ها را تا کند از پردۀ عصمت بـــــــــــــــــرون      ننگ دامان طبیعت گشته نامـــــــــوس بهــــــــــــــار

تا که ناقوس مــــذلت را بــــــــــه فـــــــــریــاد آورد      راهب دیــــــــــر چمن شد حـــــــرف معکوس بهــار

نــــغــــمـــــۀ آزاد مــــــرغان چمن را در گلـــــــــــو       می فشارد پنجــــــۀ بیـــــــــداد کابــــــــــوس بهــــار

شاد نـــــتــــــــوان زیستن ای دل کــــــه درس آرزو       مـــحــــو شد در مکتب هستی ز قامــــــــوس بــهـار

شیوه اش با ساکنان باغ جـــــــــز نیـــرنـــگ نیست         گـــــرچه دارد مــــژده های تازه جاسوس بــهـــــار

گــــــر بهار زندگی این است و فرصت ایـــن چنـین

وای افسوس بـــهـــــار، ای وای افسوس بــهـــــــار