کبریا

شو چو آیینه بـــه مردم رهــنــــما    نه چو غیبت گر به نیرنگ و دغا

دست گیری عاجز و بـــیچاره شو    مــــرهِـــــم زخـــم دل آواره شـــو

تا تـــــوانی کن ز کار بـــــــد فرار    هم مشو بر گرده یی مردم سوار

هم مشوباعث بُری کس را بهشت     از کجا معلوم کارت نیست زشت

حد خود بـــشـــناس اندر کار ها      کد خدایی را بـــمــــان با کد خدا

راه مـــجـــنـون رفتنت کار خطا      کی شود مجنون کـــــسی با ادعا

هرطرف پرسه مزن همچون گدا      منزل لـــیـــلـــی کجا این جا کجا

عشق با سجاده و دســتار نیست     راه آن پیـچـــیده و دشوار نیست

گر همی خواهی رسی بر کبریا

پاک کن دل را ز هر کبر و ریا