Skip to content
نوای جاودانه
س. روشنگر
نوای جاودانه
هنوز گوشهایم را نوازش میدهد
نوای دل انگیز نی با فریاد رهائی
و آزادگی.
حنجرۀ طلائی چوپان بچه ها
با زمزمۀ جادوئی نی
چه سحر آفرین بود
آنگاه که در بستر سبز صحرا
از اوج بلندای سلسله کوه ها
از دامنۀ شور انگیز تپه ها
بالا میرفتند.
هنوزهم میشنوم صدای نفس های گرم و مهربان شان را
که از لابلای نوای روح بخش نی
هنگامۀ زندگی و وارستگی
بر پا می نمود.
وقتی آفتاب همۀ دشت و دمن را پُرمی کرد
و گرمای سوزانش را برهمه ارزانی میداشت
صدای پای رمه ها
با صدای زنگوله های آویخته بر گردن بره ها
صدای بع بع بره های نوپا
که افتان و خیزان به دنبال مادر
میدویدند
تا دمی در کنار پر مهر مادر لمیده
و از مکیدن شیرش لذت ببرند
چه محشری در صحرا بپا میشد
لحظاتی لذت آفرین برای چوپان بچه ها
با آنکه این صداهای پر هیجان و نوای دل انگیز نی
از مدتهاست که درین دیار خفه شده است،
دشمنان رنگارنگ این سرزمین
دشت و دمن وکوه بیابان را
به آتش کشیدند
وفریادهای رسای آزادی را
درهمه جا خاموش نموده اند.
اما من هنوز میشنوم غریو سرکش رهائی را
صدای نالۀ نی چوپان بچه های بی آلایش را
با آن نغمه های دلکش شان
که پیام هستی می دهند
و شور مستی می آفرینند
و…
هنوز هم می شنوم
این نوای جاودانه را
هنوز هم می شنوم
admin2019-10-14T19:51:15+00:00
Page load link
