فیض نسیم

آمد جــوانی هـــمچو بهاران فــیـض بخش

بودیم خواب از بر مـــا چون شـــرر گذشت

چشم طمع به حرص وهوس درسراب وهم

کـــردیم سرخ از کف مــــا گنج زر گذشت

آیینۀ نــجــابــت و پاکی شــــکست و ریخت

دخت حیا شکسته دل و خون جگر گذشت

بودیم گم به کــوچه و پس کوچه های شب

فــیــض نسیم و تُردی آه ســحـــر گذشت

در فصل پیری جــــامـــه دریدن چه فایده

چون بــــرق زندگی ز مــسیر نظر گذشت

خـــوشـبـخت آنکه با نـــظـر و همت بلند

زین تنـــگــنای معرکه نیکو سیر گذشت