از فریدون مشیری
آوائـــی از سنـگــر
دست مرا بگیر که آب از ســــــرم گذشت
خون از رخم بشوی که تیر از پرم گذشت
سر بـــــرکشیدم از دل این دود، شعله وار
تا ایــــــــن شب از برابر چشم ترم گذشت
شوق رهائی ام درِ زنـــــــدانِ غم شکست
بــــــوی خوش سپیده دم از سنگرم گذشت
با همـــــرهان بگوی: “سراغ وطن گرفت
هــــــــر جا که ذره ذرۀ خاکسترم گذشت”
خــورشید ها شکفت، ز هر قطره خون من
هـــــــر جا که پاره های دل پـرپـرم گـذشت
در پرده های دیده ی من باغ گل دمیـــــــد