روان نا مرادی

اشک می ریزم ز داغ کودک و پیر و جوان

هـــمـــچو شمعی در مسیر باد لرزانم، زغم

خشک گردیده ز ریشه خوشۀ عیش ونشاط

مــــن روان نامــــرادی های انـســانم، زغم

آدمـــیـــت کوچ کرده از نـــهــــاد آدمــــــی

آه! نمیدانی چه سان سرگیج و حیرانم، زغم

مـــرغ آرامــــش پرید ه از درخـــت زندگی

در گذر گـــاه زمـــــان در گیر توفانم زغم

کوچ کرده نازنـــیـــنـان زین ستم آباد و من

با جـــهـان اشک و آه گویی به زندانم، زغم