طاهر حیدرزاده

درغم یاران

عمری زسوز دوری دوســـــتان گریستم

هر شب به تـــــیره روزی دوران گریستم

چون شمع بـسوختم ز وداع جمال دوست

اشــــکـــم روان به دیده و نــالان گریست

گاهی بــــه یاد خاطـــــره ها گه زبوم وبر

چــــون بلبل ســــتــم زده حیران گریست

شـــمـــع و گل، بلبل و پــــروانه غمگسا

خونـــیـــن جگر به حــــالت یاران گریست

سوزی نهان شعله زنــد بر دلم چو شمع

در آرزوی وصـــلــــت جــــانان گریستم

سوختم زســوز دل چو طاهربه راه عشق

چون ابــر نو بهار، بــــــه بیابان گریستم