هدیۀ مادرانه

از قحط سال عاطفه، احساس سرگران

باران شــادی آور هرکشت و دانه کو

آیینۀ نـــجــــــابت گوهر نمانده است

دست که مهر هــدیه دهد مادرانه کو

پاییز با تــبانی دی غرق غارت است

طرز خــــرام جلوۀ گل را نــــشانه کو

پرتو فـــشـــان محفل الفت نمی شود

عیش نــهـــان و خلوت یار شبانه کو

از عشق وهمدلی و جهان صفا و مهر

دیگر نشان بـــــه سینۀ اهل زمانه کو

از کوچه سارعشوه و افسون روزگار

راهی به ســـوی زنـــدگی جاودانـه کو