Skip to content
وادی اندیشه
شیخ الشعرا استاد فدائی هروی
وادی اندیشه
شــــب كه از غــــصـــه وانــــدوه دل ناشادم رفت تــــا شـــمــــسۀ ایــــــوان فــلـــك فریادم
جـــلــوه ئی كــرد درآئـــیــنۀ دل شاهد عشق كه زخــود رفتـــــم ویــــكــباره دل ازكف دادم
غــــم آشــــــوب زمــــــان خاك نشین كرد مرا ورنــــــه درگـــــلـــشــــن افلاك بـــــود بنیادم
بــــعـــد ازیـــــن دست خـــیالم به كمالی نرسد مـــــــن كه در وادی انــــدیــشـــــه زپا افتادم
بس كه گفتم سخن ازآتش وخون تاصف حشر نــــــــــرود شیوۀ اربـــــــــاب ستم از یـــادم
نـــــقـــــش آزادگـــی ازناصیه ام كرد ظهور نــــــنـــگ ذلـــــــــت نپذیرم كه دهد بــربادم
نه من آن مرغ حریصم كــه لجن زارهـــوس كند از بــهــــــر طمع دســــتخوش صـــیادم
بــــــی نیاز ازكف احسان ســـــیه دستـــانم تــــــــا رســــد از درخــــاصان خدا امـدادم
بــــنــــدۀ قدرت و زور و زر و تزویر نــیم كرده اســــــتاد ازل تــــــاكه چنین ارشادم
هست درسینه مرا گنج معانی زســــخـــن داده یـــــزدان ز ازل نعمت اســــــتعدادم
ضعـــــف پـــیری اگر ازپای درآورده مرا بـــــــاز بــــــاطــبع جوان برسرپا استادم
یارب ازلطف سرانگشت نجاتی بفرســـت تـــــــــا ازایــــن محنت واندوه كند آزادم
آنـــــچه یك عمر ازاین زال سیه دل دیدم بـــــارهـــا گفتم واز گــــفتۀ خود دلشادم
بس “فدائی” دلم افسرده ز اوضاع جهان
نــــغـــمـــۀ شــــاد نـــخـیزد ز دل ناشادم
admin2018-09-03T18:16:19+00:00
Page load link