رويا          

شب ســپــــر افـــگند ومن باغم هم آغوشم هنوز    صبح چتر افراشت، من چو شب سيه پوشم هنوز

آتــــش بــيــــداد شــــب افـــــسرد از طغيان ومن    در ســحـر مى سوزم وچـون شمع خاموشم هنوز 

بســـكــــه در تـــاريكى شــــبهاى هجران خفته ام    دهشــــت كـــابــــوس مى بينم كه مدٌهوشم هنوز

هرشــبـــم رويــــای  آن غارست وآن خـفاش هـا    يـــاد آن رويـــا نــمــــى گردد فــــــراموشم هنوز 

گر بــــه هــجــــــرت آشيان گم كرده بودم سـالها    باز در كـــاشـــانۀ خـــــــود  خانه بردوشم هنـوز

نـــيــش عقرب خورده ام از بسكه در شبهاى تار    زهر حسرت مى چكد از ساغر نــوشــــم هــــنوز

در نگــــارســــتــــان قــــربانگاه جانبازان عشق     از رگ دل مى جـــهــــد خــــون سـياووشم هنوز 

از خـــود و بــيـــگانه  واماندم  دريــن آشوبگاه     خـــدشـــــۀ نـــيــرنگ ها ديدم كه مخدوشم هنوز 

خـــنــــدۀ  جُغدِ ســيـــــــه منقار شوم ِ بد سرشت     آيـــــد از هـــربـــام ايـــن ويرانه در گوشم هنوز 

تــــاكـــه رنـــج نـــارسائــيـــهاى دوران برده ام     هـــمـــچو صهباى كهن در غصٌه در جوشم هنوز

كاروان هر چــنــد بــــار افــــــگنده در ميعاد گاه      مـــن دريـــن ره گــــوش بر آواى چاووشم هنوز