عبدالهادی رهنما

 

اقاقی، یاس و مریم

رخــــــش آیینه را رنجو در کنجی از آن دارد     که یک دنیا بهار و تازگی در خود عیان دارد

چوعطر نو بهاران دلبری می بالد از حسنش      مــیــــان پیرهن یک دشت موجِ ارغوان دارد

شده یک عمر نا پیداتر از حسن جهانگیرش      بــــه آغوش خیالم خلوتِ از جنس جان دارد

حلاوت می تــــراود از لــبش گاه سخن گفتن     چومن مجنون بیدل کمتر آن شیرین زبان دارد

به آهنگ خـــــرامش بلبلان در شور می آیند      بهارانه هــــر آن گاهی که عزم بوستان دارد

شکوه یک بــهـــــارستان طراوت وام دار او     زبس عطر اقاقی، یاس و مریم بی خزان دارد

همیشه خم پی خم می دهد بر موج گیسویش

گــمــانــــم قصد صید رهنما را در نهان دارد