س. روشنگر

بگذار

  بگذار تـــــا بمانم یــــک لمحه  در دیارت       بگذار تا بگیرم یک بـــــــــوسه از کنارت  

بگذار سرکشم من  پیـــمــــانـــــــۀ محبت       از عطش شوق دیدار، از چـشم پرشرارت

بگذار تا بنوشم از چـشمه ســــــار هستی       روشن زلال  مهری از عــــشق ماندگارت

بگذار تا نهـم سر در راه  هـــمــــــدلی ها       تا بشنوم دمـادم زان شــــعــــر آبـــــدارت

بگذار تا ببویم عـطر شگـــفـــتــــــــن گل       هر صبح وهر شبانه از رویش بــهـــارت

بگذار تا ســــرایــــــــم در بزم، این ترانه       در جلوه گاه عشقت، برخـــیل و برتبارت

بگذار تا بــجـــــویـم  رمز ســـپــــردن دل      از شوکت جمالت در بـــاغ و شـــاخسارت

گویم توئی یگــانه امـــیـــد و بــاوری من      در من به تاب یک دم از گـــــرمی وقارت

بگذار تا برانم زین ملک و شـــهـر ویران      با کوشش و درایت، بیگـــــانه از دیارت

جانم رسیده بر لب در تنـــگــنای حسرت

بگذار جان بــگــیـــــرم آرام درکـــنـــارت