عبدالهادی رهنما

 

 

  کاویانه کشیم

بــیــــا که قامت شمشاد را به شانه کشیم 

به سوگ عشق بیا نالۀ شبانه کشیم

بیا درخـــــت کهـن بار عهد پارین را

زشهر بند حوادث سوی کرانه کشیم

بســــوخت جنگل امروز  نقد فردا را

ز گــیــر و دار خداوند تازیانه کشیم

شکوفه های لگد مال این گلستان را

نسیم وار در آغوش دلــبرانه کــشیم

زبعد کـــشـمکش این و آن بیا ساقی

که پتک برسر ضحاک، کاویانه کشیم

به سنگ و صخره وایمان اختران کبود

درود ها زدل و جــــان عــاشقانه کشیم

بیا که عطر نـــفـس های باغ ریحان را

به رود بار عطش ناک این زمانه کشیم