شیخ الشعرا استاد فدائی هروی
۱۸ مارچ ۲۰۱۸
بهار
رسید مژده که فصل بهار می آیـــــــــــد بهار با همه نقش و نگار می آیــــــــــد
نوای بلبل و صوت هزار می آیــــــــــــد صدای زمزمـۀ رود بـار میآیـــــــــــــد
چمن ز سبزه و گل باز می شود رنگین
شگوفه رویـد و بندد بـه شاخسار آذیـن
جهان ز سبزه و گل رونــــــق دگر گیــرد زمان به پای تحول رهی سفر گیــــــرد
زمین مـرده دگـر زنـــــــدگی زسر گیــرد نسیم از رخ گلشن حجاب بـرگیــــرد
پـرنده گـان مهاجـر به لانـه بر گـردنـد
روند گان شب از صبح بهره ور گردند
ولی مرا به بهار وشگوفه کـــاری نیست به هـرطرف که نظر میکنم بهاری نیست
شگوفه نیست،گلی نیست،شاخساری نیس شکوه گلشن وغوغای آبشاری نیِــــست
بهار نیز چو آوارگان به یکباره
به پای آتش و خون از وطن شد آواره
وطن فدای تو گردم گل و بهارت کـــو؟ صفای گلشن و سیمای مرغزارت کــــــو؟
فضای روشن دامان کـــــوهسارت کـو؟ صدای قمری و آوای کبک وسارت کــــو؟
چه شد که دستخوش غارتِ خزان شده ئی
تهی زلاله و نسرین و ارغوان شده ئی
وطـن خـــرابۀ دست جفــــــا شدی آخـــــر وطـن غـریب شدی بینوا شدی آخـــــر
به مــــوج آتش و خون در شنا شدی آخر نشان موشک و خمپاره ها شدی آخــــر
به دستیاری سوداگــران بی نـاموس
شدی اسیر تجاوز گران وحشی روس(امریکا)
اگر چه از پی آزادی تو هر خس و خــار کشیده انــــد به بازی سر از در و دیـوار
کــز آستین بدر آرنـــد دست استعمـــــار دو بــــاره باز نمایند گـــــــرم آن بــازار
ولیک بی خبر از ره درین شب تارند
کـه رهروان اصیلت، به پاس بیدارنـد
گــهــی بــــه ساحــۀ پیمــــان فاسد ورشو گهــــــــی بـــه مجلس غــارتگرانۀ نـاتـو
بساط بازی شطرنج گسترنــــد هــر ســو که آورنــد به درد تــــو هـــر یــکی دارو
سپس به بازی شطرنج و حیله های دگر
شوند بر تو مسلط به ماجرای دگـر
وطن بهار تو دیگر بهار فریـــــــاد است بهار آتش و طغیان خون و پــــولاد است
بهـــــــــار جنبش دریــــا دلان آزاد است بهـــــار مرگ جهانخواره گان شداد است
بهار غرش شیران و موج توفان است
بهـار رزم دلیـران خـاک افـغــان است
کنون بهار تو از خون و لاله رنگین است که در بهـار تو گلهای حوت خونین است
پـیـام خـــــون دلیران مـلتم ایــــن است بر آسمان تو” ناهید” و زهره پروین است
به دست مصلحت هرگز خموش نتوان شد
خموش قلزم خون از خروش نتوان شد
به خـــــون پاک شهیدانت ای وطن سوگند به اشک چشم یتیمانت ای وطن سوگنـــد
به استقامت مردانت ای وطن سوگنـــــد به خشم خلق مسلمانت ای وطن سوگنـــد
که تا بساط ستم را ز تو نه بر چینیـــــم
چو کوه در بر توفان ز پای ننشینیـــــم
