استاد عبدالهادی رهنما

              با نجابت را

به کار در کشتزار زندگی تخم محبت را

که تا چینی از آن گل های رنگارنگ الفت را

بنایی را که ویران کرده دیو کینه توزی ها

بکن آغاز با دستان انسانی مرمت را

به جای غصه و غم خوردن بیجا به پا گردان

بساط شادمانی، همدلی، کاخ مروت را

ز تخم آدمی هر سو که بینی زاده بسیار است

گُزین کن بهر خود تا میتوانی با نجابت را

گذار لحظه ها را پی بگیر دی را فراموش کن

که در راهت نبینی غیر جغد شوم حسرت را

الفبای جوانمردی برایش مکتبِ دارد

نمیدانم که داری؟ گوهر پاس رفاقت را

خدای عشق را آموزگار جان وتن میکن

شنو با گوش احساست پیام این نصیحت را