سقوط سوریه
ارسالی حزب کارایران(توفان)
سقوط سوریه
بیانیه حزب کمونیست بریتانیا (مارکسیست-لنینیست)
در بخشی از این بیانیه چنین آمد:
کنارهگیری رئیسجمهور سوریه بشار اسد و تسلیم شدن دمشق به گروههای تروریستی مورد حمایت آمریکا پیروزیای برای امپریالیسم ایالات متحده است. امپریالیستهای انگلوساکسون مدتها به دنبال سلطه بر تمام سوریه بودند و اکنون معتقدند فرصت لازم برای این هدف را یافتهاند.
برخی از کسانی که خود را «سوسیالیست» مینامند، سقوط دولت سوریه و پایان جمهوری عربی سوریه را جشن میگیرند. اما بلافاصله پس از اعلام تبعید بشار اسد، هواپیماهای جنگی آمریکا و اسرائیل بمباران سراسر سوریه را آغاز کردند و رژیم اسرائیل به اشغال بیشتر اراضی سوریه پرداخت.
جنگ تحت رهبری آمریکا علیه سوریه در سال ۲۰۱۱ و در دوران موسوم به «بهار عربی» آغاز شد. در این دوره، اعتراضات گسترده خیابانی در تونس و سپس مصر شکل گرفت و در هر دو کشور رهبران دیرپای وابسته به آمریکا برکنار شدند. ایالات متحده و متحدان امپریالیستش بهسرعت به این وضعیت واکنش نشان دادند و شروع بهدخالت و حتی ایجاد اعتراضات در کشورهای دیگر از جمله سوریه و لیبی کردند.
هدف آنان تبدیل اعتراضات صلحآمیز بهدرگیریهای خشونتآمیز بود که بتواند به جنگ داخلی منجر شود و سپس بهانهای برای مداخله «بشردوستانه» از سوی امپریالیستها فراهم کند. این همان چیزی بود که در لیبی اتفاق افتاد و اثرات فاجعهباری برای مردم لیبی داشت، از جمله تقسیم کشور به دو بخش و ایجاد بازارهای بردهفروشی در طرابلس.
در سوریه، ایالات متحده عملیات گستردهای به نام «عملیات چوب سپیدار» را آغاز کرد که شامل مسلح کردن گروههای بنیادگرای بسیار واکنشگرا بود. این گروهها گاه به نامهای القاعده، داعش، ارتش ملی سوریه، جبههالنصره و اخیراً هیئت تحریرالشام شناخته شدهاند. این اسامی مختلف در واقع پوششی بر یک گروه اصلی هستند که از دهه ۱۹۸۰ در افغانستان با آمریکا همکاری داشتهاند.
شیوه جنگی این گروهها همواره شامل کشتار گسترده غیرنظامیان و ارتکاب جنایات جنگی بیشمار است که آمریکا ادعا میکند مخالف آن است. همراه با این کمپین ترور، تحریمهای اقتصادی نیز اعمال شد که در بسیاری موارد ویرانگرتر از اقدامات تروریستی بود.
محاصرهای بیرحمانه و خفقانآور
از سال ۲۰۱۱، سوریه تحت تحریمهای بیرحمانه امپریالیستی قرار گرفت که توانایی این کشور را در تأمین نیازهای اولیه خود، از جمله تغذیه جمعیت، بهشدت مختل کرد. حتی با وجود مداخله روسیه و ایران بهحمایت از دولت دمشق، بیش از یکسوم کشور همچنان در کنترل گروههای وابسته به القاعده و نیروهای کردی (همپیمان با آمریکا) در شمال و شمال شرق باقی ماند. در همین حال، ارتش آمریکا مناطق اصلی تولید نفت و گندم سوریه را به اشغال خود درآورد.
هدف این اقدامات ایجاد یک محاصره تمامعیار بود. هدف هر محاصرهای شکستن اراده مقاومت طرف مقابل از طریق ایجاد شرایط غیرقابلتحمل برای زندگی است. از سال ۲۰۱۱، این همان چیزی بود که بر سوریه تحمیل شد تا دولت بشار اسد سرنگون شود و با دولتی کاملاً تابع دستورات آمریکا جایگزین گردد.
۱۳ سال جنگ، صدها هزار کشته و میلیونها آواره؛ این میراث جنگ کثیف امپریالیستها علیه سوریه است. اکنون که آنان پیروزی شوم خود را بهدست آوردهاند، بهنظر میرسد تنها هرجومرج و ویرانی بیشتر در انتظار مردم سوریه باشد.
دشمن داخلی
سؤالی که باید پرسید این است: چرا بسیاری از نیروهای چپ بریتانیا از این جنگ امپریالیستی حمایت کردند؟ چرا سوسیالدموکراتها و تروتسکیستهایی چون اوون جونز، پل میسون، آرون باستانی، زارا سلطانه و دیگر چهرههای «چپگرا» از نابودی این کشور ضدصهیونیستی حمایت کردند؟
پاسخ این است که تمام این «چپگرایان» حامیان سرسخت امپریالیسم آمریکا هستند. چه جنگ علیه روسیه باشد و چه علیه سوریه، چپ دروغین بریتانیا یا از آن حمایت مستقیم میکند یا بهطور غیرمستقیم با عباراتی چون «اسد یک دیکتاتور است» به توجیه آن میپردازد
این خائنان بهطبقه کارگر بهزودی این جنگ را فراموش خواهند کرد، همانطور که رسانهها توجه خود را از آن منحرف میکنند و سوریه توسط سگهای وحشی امپریالیسم تکهتکه میشود.
درس برای سوسیالیستهای واقعی این است که وقتی دیوید کامرون برای اولین بار در سال ۲۰۱۱ این جنگ را آغاز کرد، باید کمپین ضد جنگ بسیار جدیتری به راه انداخته میشد. در عوض، چپ پروامپریالیست تا حد زیادی با تبلیغات امپریالیستی همسو شد و در ایجاد مقاومت واقعی در برابر محاصره و تخریب ۱۳ ساله یک ملت که بخش مهمی از محور مقاومت ضد امپریالیستی بود، کاری نکرد.
این یک فصل شرمآور دیگر از همکاری «چپ» بریتانیا با دشمنان طبقاتی ما است. تا زمانی که این ستون پنجم خائن و مزدور را از جنبش خود پاک نکنیم، هیچ گامی بهسوی آزادی خود برنخواهیم داشت.
#منبع:ترجمه از مجله جنوب جهانی
***
padarjan2025-01-01T17:55:13+00:00