سکینه روشنگر

                میهنم      

ای به زنجیر اسارت تن تبدار تو را

  سوختند جاده وشهر و همه بلوار تو را

دشمنان رنگارنگ، با هزاران نیرنگ

        روزگاریست که برخاک تو آتش زده اند

ستم و رنج فزون

بر تو و برهمه هستی گهر بار تو

          روز و ماه و سالها ست،

                          که روا می دارند.

آه! ای میهن من

     اجنبی پرسه زنان

           روی هر بیشۀ تو

بر تن و قامت نیم سوخته ات

               میدمد آتش جنگ و نیرنگ

                             آه پُرسوز تو را قربانم

***

وای! از دست تجاوز وستم،

                           نتوان داد نزد

                         بایدا داد ز بیداد گرفت.

درد جانکاه  تو درمان دارد،

       مرهم درد تو پیداست، اگر

           بر درجهل و تعصب خط بطلان بکشیم

راه پویندگی جویا بشویم

           همه با هم به تپیم،

                      برهانیم ز بیداد ستم میهن خود.