سکینه روشنگر

عزیزان خواننده:

مطلبی را که می خوانید به مناسبت “روز جهانی منع خوشونت علیه زنان” تقدیم  به زنان دردمند و  آسیب دیده از خشونت های رنگارنگ خانواده و جامعۀ ما می گردد.   

“شب هنگام”، عنوان قطعه ایست که از بیداد ستم و رواج نا میمون “ازدواج های اجباری” در جامعۀ ما به عنوان  یک نوعی از خشونت های بیشمار بر زنان  حکایت دارد.

همچنان گویای جست و جوئیست  که راه می نمایاند تا در رفع این ستم که دامنه ای آن تقریبا 80 درصد جامعه را تسخیر کرده است، شجاعانه برزمیم و  در رفع و درمان این تومور خبیثه که متاسفانه روز تا روز دامنۀ آن در جامعه گسترش می باید هر یکی به گونه ای تلاش نمائیم.

                  شبهنگام

شب تاریک و طولای زمستان است

و من در گیر بی خوابی سراغ خواب میگیرم

نگاهم را ربوده اُرسی تاریک به سوی آسمان سرد

صدای خش خش برگها،

فغان وز وز بادها،

صدای  شرشر بارش ز نودان کنار اُرسی  و دیوار فرسوده

حواسم را به خود مشغول می دارد

و من با بال پرواز خیالاتم

درون ابرهای تیرۀ یادم همی پیچم

خیالاتی حزین و درد و حسرت زای انسان ها

ز کابوس خشونت های رنگارنگ 

و در اندوه بی پایان زن ها اندرین ماتم

 به گوشم  می رسد فریاد آن مادر که

آوازش فروخفته ز بیداد زمان هردم

همی بارد ز مژگانش سرشک غم

برای سرنوشت دخترش، زیرا که او محصول یک جبر است، یک پیوند اجباری

و این میراث شوم بر سرنوشت و هستیی کودک عروسان، نو جوانان و جوانان

بی نیاز از گفتگو تصمیم می گیرد،

تکرار می گردد

و باز تکرار در تکرار میگردد

ولی،

آن مادر افسرده حال پیوسته  می پرسد:

چگونه رخت خواهد بست روزی، این سیه روزی؟

چطور بر چیده خواهد شد؟

این قاموس نامیمون “پیوند های اجباری”

چه سان محکوم خواهد شد؟

این تکرار در تکرار ز نسل و سرنوشت زن

چگونه رخت خواهد بست خشونت از سرای زن؟

مگر ای خواهر نالان

یقین دارم!

که ما باید بیاموزیم رۀ آموختن پویایی و دانش

بگیریم گوهر آزادگی در دست

بسازیم خانۀ سالم برای زندگی باهم

برای آنکه گوئیم نه!

برای هرستمگر،هر خشونت، زورگویی، ناتوانی، بردگی، محکومیت بر زن

بسوزانیم تمام حلقه های دام استبداد و استثمار.

بیا هم نوع، بیا انسان!

بیا ایستاده باشیم پای همدیگر

بیا با هم بروبیم گرد غم از چهرۀ انسان

بیا باهم بجوئیم چارۀ درمان هم نوعان

روال نامقدس، “ازدواج جبری” و تکرار در تکرار سیاه روزی

طلسم بردگی، دیوار خارایین جبر و تیره بختی را فرو کوبیم

بپا سازیم فر زندگانی  پرتلاش و شورانگیز اندرین میهن

کنیم پرواز بر بام بلند دانش و آزادگی شایستۀ یک زن

بنا سازیم با مهر و محبت خانۀ از عشق

به بندیم عهد و پیمان تا بیارائیم بنای عشق

دور از جبر، دور از رنج  و دور ازغم.