زنده یاد استاد فدائی هروی
وادی اندیشه
شـــــب كه از غــــصــــه وانــــدوه دل ناشادم
رفت تــــا شـــمــــسۀ ایــــــوان فــلـــك فریادم
جـــلـــوه ئی كــرد درآئـــیـــنۀ دل شاهد عشق
كه زخــود رفتـــــم ویــــكــباره دل ازكف دادم
غــــم آشــــــوب زمــــــان خاك نشین كرد مرا
ورنــــــه درگـــــلـــشــــن افلاك بـــــود بنیادم
بــــعـــد ازیـــــن دست خـــیالم به كمالی نرسد
مـــــــن كه در وادی انــــدیــشـــــه زپا افتادم
بس كه گفتم سخن ازآتش وخون تاصف حشر
نــــــــــرود شیوۀ اربـــــــــاب ستم از یـــادم
نـــــقـــــش آزادگـــی ازناصیه ام كرد ظهور
نــــــنـــگ ذلـــــــــت نپذیرم كه دهد بــربادم
نه من آن مرغ حریصم كــه لجن زارهـــوس
كند از بـــهــــر طمع دســـــتخوش صـــیادم
بــــــی نیاز ازكف احسان ســـــیه دستـــانم
تــــــــا رســــــد ازدرخــــاصان خدا امـدادم
بــــنــــدۀ قدرت و زور و زر و تزویر نــیم
كرده اســــــتاد ازل تــــــاكه چنین ارشادم
هست درسینه مرا گنج معانی زســــخـــن
داده یـــــزدان ز ازل نعمت اســــــتعدادم
ضعـــــف پـــیری اگر ازپای درآورده مرا
بـــــــاز بــــــاطــبع جوان برسرپا استادم
یارب ازلطف سرانگشت نجاتی بفرســـت
تـــــــــا ازایــــن محنت واندوه كند آزادم
آنـــــچه یك عمر ازاین زال سیه دل دیدم
بـــــارهـــا گفتم واز گــــفتۀ خود دلشادم
بس “فدائی” دلم افسرده ز اوضاع جهان
نــــغـــمـــۀ شــــاد نـــخـیزد ز دل ناشادم
