انجینیرشیر”آهنگر”

به مناسبت روز بیست وپنجم جوزا، روز حملۀ رژیم سلطنتی بردفتر “شعلۀ جاوید”

یاد بنیادگذاران جنبش دموکراتیک نوین را

بزرگ می داریم

جنبش دموکراتیک نوین که درکشور ما به نام “شعلۀ جاوید” معروف شد از دهۀ چهل شمسی تا حال به نحوی درمیدان های مبارزه، ازجمله درمیدان مبارزۀ مسلحانۀ ضد تجاوز شوروی، حضور داشته و برمجموع جامعه به نحوی و درحدی اثر گذاشته است. درنتیجۀ همین اثرگذاری بوده که تمام نیروهای ارتجاعی درقدرت و انتظار قدرت با سرو صدای زیاد علیه آن تبلیغ و با آن برخورد خونبار و ددمنشانه کرده اند. به هزاران انسان فرهیختۀ سر زمین ما را به ارتباط با جنبش دموکراتیک نوین، و به قول خودشان به جرم “شعله ای” بودن، به زندان ها انداختند، اعدام کردند، درمیدان های نبرد ضدتجاوز به جبهات شان تاختند و… هزاران فشار وستم را بر”شعله ای ها” ویا طرفداران جنبش دموکراتیک نوین تحمیل کرده اند. با این حال، اکثر به اصطلاح محققین و تاریخ نویسان وابسته، سودجو و یا ترسوی معاصرکشور، با اثر برداری از جریانات ارتجاعی مستبد و حاکم، ازاین بُرش تاریخ کشور یا چشم می پوشند ویا طفره می روند و یادی ازجنبش دموکراتیک نوین، جز در نفی آن، نمی کنند. این نوع برخورد را به تاریخ،  فقط می توان دیده درائی وظلم به تاریخ دانست. و اما که این مقطع در تاریخ کشورما، چه کسی بخواهد وچه نخواهد حضور دارد وآیندگان ازآن یادمی کنند.

درعکس زیر جمعی از بنیان گذاران و رهبران جریان دموکراتیک نوین(شعلۀ جاوید) دیده می شوند که پس از رقم زدن مقطعی از تاریخ کشورشان، در بیست وپنجم جوزای سال ۱۳۴۷ش توسط نظام سلطنتی، به جرم حق خواهی گرفتار و به زندان محکوم شدند.

این عکس را که دوستی برایم ارسال نموده و در رسانه های متعدد به نشر رسیده، در زندان دهمزنگ کابل، در قلعۀ کرنیل گرفته اند – و هم اکنون یاد گاری تاریخی است – شامل این شخصیت ها است:

از راست به چپ ایستاده – داکتر عبدالله محمودی، مضطرب باختری، قاسم واهب، عبدالاله رستاخیز، دکتور سیدکاظم دادگر، دکتور سیف الرحمن محمودی، عظیم خان محمودی.

نشسته از راست به چپ – داکتررحیم محمودی، انجینیر عثمان، داکتر هادی محمودی و داکترعینعلی بنیاد.

عدۀ از این بزرگواران به شهادت رسیده اند و عدۀ هم فوت کرده اند که یاد شان گرامی و عمر باقیمانده های شان طولانی.