Skip to content
معضل راست اسرائیل
معضل راست اسرائیل
کشتار فلسطینی‌ها از گرسنگی یا اخراج به آفریقا
دمیتری مینین (DMITRY MININ)
ا. م. شیری
سیاستمداران اسرائیلی آشکارا خواستار نسل‌کشی می‌شوند
در متن رسیدگی دیوان بین‌المللی کیفری سازمان ملل در لاهه به اتهامات اسرائیل مبنی بر ارتکاب نسل‌کشی علیه فلسطینیان بر اساس شکایت آفریقای جنوبی، نتیجۀ این پرونده ممکن است به شدت تحت تأثیر اظهارات خود سیاستمداران اسرائیلی در زمان‌های اخیر قرار گیرد. مثلاً، آفریقای جنوبی در دادخواست خود شباهت مستقیم بین اظهارات مقامات اسرائیل، از جمله، نخست وزیر نتانیاهو، اعضای کابینۀ وی و اعضای کنیست برای نسل‌کشی فلسطینی‌ها را ترسیم می‌کند. آن‌ها بر مسئولیت جمعی فلسطینی‌ها در قبال حملۀ تروریستی ۷ اکتبر و کشتار جمعی اسرائیلی‌ها قاطعانه تأکید می‌کنند. تلاش اسرائیلی‌ها برای تفکیک حرف و عمل قانع‌کننده به نظر نمی‌رسد.
به ویژه، مصر از اظهارات دفاعی در دادگاه مبنی بر اینکه قحطی در غزه تقصیر مصری‌ها بود، به شدت خشمگین شد. زیرا، گفته شد که مصر جریان کمک‌های بشردوستانه به این باریکه از طریق گذرگاه مرزی رفح را به تأخیر انداخت. دیا رشوان، رئیس سرویس اطلاعات دولتی مصر، این ادعاها را نادرست خواند. به گفتۀ وی، تمامی کامیون‌هایی که به غزه می‌روند، ابتدا توسط ارتش اسرائیل در کرم‌ابوسالم بازرسی می‌شوند و تمام تاخیرها در آنجا رخ می‌دهد. علاوه بر این، همۀ شش گذرگاه که در سال ۲۰۲۲ از طریق آن‌ها کالاهایی به ارزش ۴ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار مستقیماً از اسرائیل به غزه وارد شد، بسته هستند. بدون آن‌ها، رفح قادر به تأمین جمعیت این بخش نبوده و آن‌ها بصورت جمعی محکوم به نابوی هستند. به گفتۀ کارشناسان بین‌المللی، «مرگ از گرسنگی» در غزه به معنای واقعی کلمه، از قبل آغاز شده و ظرف یکی دو هفتۀ آینده ممکن است ابعاد فاجعه‌باری به خود بگیرد. ناگفته نماند که بیش از ۲۴ هزار نفر نیز در آنجا کشته شده، ۸ هزار نفر زیر آوار مانده و بیش از ۶۰ هزار نفر نیز مجروح شده است. جان ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر دیگر در خطر است.
نادیده گرفتن فراخوان‌های اعضای ائتلاف حاکم اسرائیل که فراتر از دایرۀ خیر و شر است، واقعاً به ما اجازه نمی‌دهد هر واقعۀ در حال وقوع را به «افراط در اجرا» تقلیل دهیم. زیرا، زیرا، آن‌ها منعکس‌کنندۀ آشکار ارادۀ دولت هستند. روزنامۀ معتبر تایمز اسرائیل که به زبان انگلیسی منتشر می‌شود، به عنوان مثال، با استناد به سخنان نسیم واتوری، نایب رئیس کنیست از حزب لیکود، که هنوز یک نیروی نسبتا میانه‌رو در ائتلاف تلقی می‌شود، می‌نویسد: «حالا غزه را بسوزانید! هیچ کس در آنجا بی‌گناه نیست. بهتر است ساختمان‌ها را قبل از اینکه سربازان ما آسیب ببینند، به آتش بکشید. صد هزار نفر باقی مانده است. من به کسانی که هنوز در آنجا هستند، رحم نمی‌کنم. ما باید آن‌ها را نابود کنیم». این روزنامه از این شکایت می‌کند که فهرست فراخوان‌های مشابه مطرح‌شده در دادخواست آفریقای جنوبی به دادگاه «بسیار طولانی» است. طبق تعریف کنوانسیون از نسل‌کشی، کشتار غیرنظامیان باید ناشی از برنامه‌ریزی قبلی باشد تا نسل‌کشی تلقی شود. بنا بر گزارش تایمز اسرائیل، اظهارات تحریک‌آمیز مقامات ارشد اسرائیل، از جمله نخست وزیر، وزیر دفاع و سایر اعضای کابینۀ امنیتی، به گفتۀ تایمز اسرائیل، لطمات زیادی به کشور خود وارد می‌کند.
از آنجایی که به گفتۀ مارتین گریفیتس، رئیس هیأت بشردوستانۀ سازمان ملل متحد در غزه، این نوار به نقطه‌ای رسیده است که دیگر «قابل سکونت» نیست و مردم با «بالاترین سطح ناامنی غذایی که تاکنون ثبت شده» مواجه هستند، مقامات اسرائیلی این لحظه را مساعد دانستند تا موضوع «اسکان داوطلبانۀ» ساکنان آن را در کشورهای دیگر بار دیگر مطرح کنند. از جمله، بن گویر، وزیر امنیت ملی گفت که ازسرگیری شهرک‌سازی‌های اسرائیل در نوار غزه نیاز روز است و باید مهاجرت داوطلبانۀ فلسطینی‌ها را تشویق کرد. او افزود: «من فکر می‌کنم این تصمیم درستی است. تا زمانی که آن‌ها از شرایط انسانی شکایت دارند، باید مهاجرت داوطلبانه را تشویق کرد… همین حالا صدها هزار نفر غزه را ترک خواهد کرد. من سعی می‌کنم دوستانم در کابینه و دولت را متقاعد کنم که این قدم را برداریم، به پایتخت‌های دنیا برویم…». بتسالل اسموتریچ، وزیر دارایی، متحد نزدیک او که تمام نقل و انتقال پول به تشکیلات خودگردان فلسطین از مالیات خود آن را مسدود کرده، آماده است برای این کار پول بیابد. اسموتریچ در مصاحبه با رادیو ارتش اسرائیل گفت: «آنچه باید در نوار غزه انجام شود، تشویق مهاجرت است. اگر امروز در غزه به جای ۲ میلیون عرب، ۱۰۰ هزار یا ۲۰۰ هزار عرب باقی بماند، روز بعد، کل بحث کاملاً متفاوت خواهد بود».
بخش عربی شبکۀ اسکای نیوز گزارش داد که سازمان اطلاعاتی اسرائیل- موساد و وزارت امور خارجۀ اسرائیل تلاش می‌کنند دولت‌های چاد و رواندا را برای پذیرش فلسطینی‌های نوار غزه متقاعد سازند. به گفتۀ این شبکۀ تلویزیونی، اورشلیم در ازای موافقت دو کشور آفریقایی با پذیرش ده‌ها هزار فلسطینی، پیشنهاد کرد به این دو کشور کمک اقتصادی و نظامی ارائه دهد. در عین حال، به خود ساکنان نوار غزه نیز که مایل به خروج باشند، برای جابجایی پول پرداخت خواهد شد. پیشتر رسانه‌های اسرائیلی گزارش داده بودند که مذاکرات مشابهی با جمهوری دموکراتیک کنگو نیز در جریان است. درک این موضوع مشکل نیست که مذکرات در بارۀ این مسئله در وهلۀ اول با کشورهایی انجام می‌شود که به دریا دسترسی ندارند. زیرا، می‌توانند از اسرائیل در مقابل ظهور «دزدان دریایی فلسطینی» محافظت کنند. روزنامۀ اسرائیلی هاآرتص نیز این اطلاعات را با استناد به منابع بلندپایۀ خود در سازمان امنیت ملی تأئید می‌کند. از قضا، در جریان شکل‌گیری جنبش صهیونیسم در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، کشورهای آفریقایی آینده نیز به عنوان یک خانه ملی بالقوه برای یهودیان، به ویژه اوگاندا و ماداگاسکار، که در مجاورت سرزمین اصلی قرار دارند، در نظر گرفته شده بودند. تاریخ واقعاً تکرار می‌شود، این بار در قالب یک مضحکۀ تراژیک!
تصاویری از «زندگی در آفریقا» در میان فلسطینی‌ها پخش می‌شود
به هر حال، اگر به والدین کودکان گرسنۀ فلسطین واقعاً جایگزین پیشنهاد شود، مثلاً: یا همراه با کودکانشان از گرسنگی بمیرند، یا هر کجا که می‌خواهند بروند، فقط برای اینکه سیر شوند، خودشان می‌توانند دومی را انتخاب کنند. زیرا، این یک غریزۀ طبیعی انسان است که ظاهراً کل محاسبه بر آن استوار بوده است. به نظر می‌رسد در چنین سناریویی صحبتی از قتل مستقیم به میان نمی‌آید، اما با منطق رفتار نسل‌کشی کاملاً منطبق است. تالی گوتلیو، یکی دیگر از اعضای کنیست از حزب لیکود، ورود هرگونه کمک بشردوستانه و غذا به غزه را محکوم کرد و پیشنهاد کرد هر کسی که نمی‌خواهد از آنجا نقل مکان کند، باید از «گرسنگی و تشنگی» بمیرد. چنین «داوطلبی» چیزی شبیه به فیلم «دختر سر راهی»، با ایفای نقش فراموش نشدنی فاینا رانوسکایا است: «دختر تو می‌خواهی سرت را ببرند یا به ویلا بروی» [نشانی الکتررونیکی فیلم را به علاقه‌مندان تقدیم نمودم: «عبارت آبی رنگ دختر سر رهای». ا. ش.].
تالی گوتلیب (عکس سمت راست)، عضو کنیست: «… فلسطینیان را از گرسنگی و تشنگی بکشید»!
گیلا گاملیل، وزیر اطلاعات اسرائیل، طرح خود برای پس از جنگ را در کنفرانسی که توسط «جنبش حاکمیت» (اشاره است به حاکمیت کامل اسرائیل بر تمام سرزمین‌های فلسطینی) برگزار شد، مطرح کرد. او قبل از هر چیز، مخالفت خود را با راه حل دو کشور برای پایان مناقشۀ اسرائیل و فلسطین اعلام کرد. طرح او: «جامعه بین‌الملل به جای صرف پول برای بازسازی غزه یا برنامۀ شکست‌خوردۀ اونروا (UNWRA)، می‌تواند هزینه‌های اسکان داوطلبانۀ بشردوستانه را پوشش دهد و به مردم غزه کمک کند تا زندگی جدید خود را در کشورهای میزبان جدید بسازند. من وضعیت را با کلمات ساده بیان می‌کنم: درها را باز کنید»! او با نوعی منطق ددمنشانه و تمسخر، با توجیه ایدۀ اخراج و حتی پول دیگران، اظهار داشت که «جهان نمی‌تواند نسبت به رنج آن‌ها بی‌تفاوت باشد» (؟!).
بر اساس نظرسنجی ارائه شده به کنفرانس، اکثریت اسرائیلی‌ها (۷۴ درصد) مخالف راه حل دو کشوری هستند؛ ۲۰ درصد موافق و ۶ درصد نظری نداشتند؛ مطالعۀ انجام شده توسط «Direct Polls Ltd» همچنین پرسید: «آیا شما موافق مهاجرت داوطلبانۀ ساکنان نوار غزه به کشورهای دیگر هستید یا خیر؟»، اکثریت معلوم – ۷۶٪ – پاسخ مثبت دادند. ۱۶ درصد مخالف و ۸ درصد نظری نداشتند.
اتفاقاً چنین نظرسنجی، ارتباط اتهام علیه اسرائیل در لاهه را بین اظهارات مقامات آن و اقدامات منجر به نسل‌کشی که در میدان انجام می‌گیرد، ثابت می‌کند و نشان می‌دهد که تبلیغات دولتی برای اخراج اجباری فلسطینی‌ها تا کجا پیش رفته است.
و اگرچه نتانیاهو متهورانه اعلام می‌کند که «هیچ کس نمی‌تواند جنگ اسرائیل در غزه را متوقف کند، «نه لاهه»، «نه محور شرارت» و «نه هیچ کس دیگر»، اوضاع او از دیدگاه افکار عمومی جهان و همچنین، منافع حامیان وی در واشینگتن به تناسب رسیدگی دیوان بین‌المللی کیفری به طور فزاینده‌ای ناخوشایند می‌شود.
پی‌نوشت مترجم: روی سخنم با بخش مترقی بشریت است؛ با انساندوستان است؛ با مبارزان راه صلح و امنیت است؛ با دلسوزان فلسطین و جمعیت فلسطین است؛ با تلاشگران برای پایان دادن به فاجعۀ انسانی بیش از صد سالۀ فلسطینیان پس از تشکیل جنبش نحس صهیونیستی است. طبعا، با دیوان و ددان آدمخوار مرا صحبتی نیست!
تا کی قرار است حادثۀ ۷ اکتبر به حساب قهرمانی مقاومت فلسطین، از جمله حماس نوشته شود و داد سخن از آن داده شود! «طوفان الاقصی» اگر هم بصورت طرح وجود داشته، آن را در اصل آمریکا و اسرائیل پس از آنکه نتانیاهو در آخرین مجمع عمومی سازمان ملل متحد در شهریور ماه گذشته نقشۀ بدون فلسطین اسرائیل را به جهانیان نشان داد و پرسید: «کو فلسطین؟ کجاست فلسطین؟»، مانند دروغ بزرگ ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱، مانند نمونۀ سلاح کشتار جمعی عراق، مانند هجوم جنایتکاران نژادپرست اروپایی به خاک آمریکا و قتل‌عام جمعیت بومی آن برای تشکیل کشور جعلی (غیرتاریخی) آمریکا شبیه‌سازی کردند. رسانه‌های امپریالیستی-صهیونیستی در بوق و کرنا دمیدند! و شبیه‌سازی کردند تا هجوم دیوانه‌وار خود را به فلسطین توجیه کنند؛ فلسطینیان را قتل‌عام نمایند؛ از سرزمین آباء و اجدادی خود بیرون برانند!
کی قرار است اهداف پلید شروع حادثۀ ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نیز مانند «بیداری اسلامی» بهار کذایی عربی سال ۲۰۱۱ افشا و رسوا شود؟!
امروز تلاش و کوشش برای نجات فلسطین و فلسطینی‌ها از چنگال خون‌آشامان آنگلوساکسونی- صهیونیستی وظیفۀ انسانی و مبرم همۀ بشریت، بخصوص دولت‌هاست و ضمن آن، هر کس در هر جا، در هر مقام و موقعیتی، به هر شکل و شیوه‌ایی که می‌تواند، موظف است در این راه بکوشد.
۲۸ دی- جدی ۱۴۰۲
padarjan2024-02-18T05:53:36+00:00
Page load link
