زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی  

معراج حقیقت 

تا بلب سودم نفس یک عمر در حرمان گذشت    مُژه تا  برهم زدم کار از سر و سامان گــذشت

خواستم تا سوی معـراج حقیقت پـــــــــر کشـم    پای بر سنگ تغافــل آمـد و دوران گــــــــذشت

یک جهان سودای رسوائی ز عشقــم زد به سر    یک قلم سرمشق ناکامی به لوح جان گـــذشت

نه چراغی دیده شد با نور بینش آشنــــــــــــــــا    نه به باغ خاطرم عطر گل عــرفان گــــــــذشت

بسکه دیدم سفله گردی های دور هرزه گـــــرد    دل ز آسایش خجل گردید و در هجران گــذشت

سرمه تا در چشم خوابید آشنا برباد رفـــــــــت   خواب تا از چشم رفت اندیشه از جولان گذشت

بانگ ناقوس سحر از کاروان شب نـــخـــاست    دستبرد رهزنان بر کاروان آسان گـــــــــــذشت

گر فریب دانه ای در کــشـتـزار فــطــــرت است    کی توان آدم ز دام فتنـۀ شیطـان گــــــــــــذشت

آتش انـــــــدر کسوت دود آرمید و خـــــاک شد    ناله بر تار گلو پیچید و در زنــــدان گــــــذشت

آفتاب آیینه دار قـــامت انــــدیشـــــــــــه ایست    کـــز رهٔ آزادگــی بـــر قـــلهٔ کــیهان گـــــــذشت

پشت پا بر پرتو خورشید تابان مـــیــــــزنـــــد    هرکه را در دل صفای صحبت یــاران گــــذشت

در نگارستان جـان بینی جـــــمـــال مــــدعـــــا   گر تو را تار نظر از ســوزن مـــژگان گــــذشت

گر درین وادی “فدائی” پایت از رفـــتـار مانـــد

همچو قایق سینه خیز می باید از طوفان گذشت

 ش۱۳۶۹