جلوه هاى بيرنگ 

مخمس بر غزل بيدل 

بسكه از ساز طـــرب شور نوائى بر نخاست 

غـــيـــر اشـــك وآه از ماتمسرائى برنخاست 

هر كه افتاد انــدرين غمخانه جائى برنخاست 

زيــــرگــــردون طبل  آزادى نوائى برنخاست 

بسكه پستى داشت اين گنبدصدايى برنخاست 

انـــدرين بيجاده پاى  سست گامان لنگ بود 

شــــــام تيره راهبر خوف وگذرگه تنگ بود 

عقل از حيرت درين هنگامه مات ولنگ بود 

هـــركــــه ديدم از تعلق در طلسم سنگ بود 

يك شرر آزاده ئى از خــــود جدايى برنخاست 

يك نفس خوش از تن بى حاصلِ ما سرنزد

جـــز تــغــــافـــــل از دل ناقابلِ ما سر نزد 

يك نــهـــــال سبـــز از آب وگلِ ما سر نزد

عــمــــر رفت و آه دردى از دل ما سر نزد 

كاروان بـــگذشت و آواز درائى بر نخاست 

مردم بيدرد را آرامش از دم ســــردى است 

جور و بيــداد ستمگر از هراس فردى است 

زير بــــارظـــــلم رفتن شيوۀ نامردى است 

اینكه مى ناليم عـرض شكوۀ بيدردى است 

ورنه ازما نالۀ درد آشـــنـــايــى برنخاست 

نيست خلقى را درين گرداب جزحرمان ويأس 

هركرا بينى خــمـــود افـــتاده در دامان يأس

خمــيـــــه زد ابر ستم باريد هى باران يأس

كــشـتى خـود با خـدا بـسپار در تــوفان يأس 

عالمى شد غرق و دست ناخدائی برنخاست 

تــــــا كه اين آيينه از گرد مذلت پاك نيست 

يك نـفس آزاده گى دراين محیطِ خاك نيست 

كيست از بيداد دورانش گريبان چاك نيست

دهر اگر غفلت رواج جـهل باشد باك نيست  

جلوه ها بيرنگ بـود آيينه رائى برنخاست

گر جبين فطرت از ننگ طلب افگنده پوست 

آبرو اينـجا زخجلت بى بها چون آب جوست 

هركجا خفاش درظلمت سراى جست وجوست 

در هجوم آبـــاد ظلمت سايه پر بى آبروست 

مفت خود فهميد كز اينجا هُمائى بر نخاست 

در بر دونان الــف را دال كـردن گمرهى است 

وز لئیمان چشم احسان داشتن از ابلهى است 

آبرو گر زير پا مي ريزد از نا آگـــهـــى است 

مفلسان را مایۀ شهرت همان دست تهى است 

تا بــه قـــيـد برگ بود  از نى نوايى برنخاست 

هــــر كــــجا فرياد مــا گر نارسا افتاده است 

دُر نــــــايابى است كـــز دريا جدا افتاده است

گوهرى لفظى است كانجا بى بها افتاده است

گر زمين بر خيزد از جـا نقش پا افتاده است 

زين طلسم عجز چون من بى عصائى برنخاست 

زين قفس تا مرغ طبعم ذوق بال وپر نكرد 

هـر كرا گوش شنا وا بود زآوا كـــــر نكرد 

ديدۀ مـــــا زاشك حسرت دامنى را تر نكرد 

خاطرما شكوه اى از جور گردون سر نكرد 

بارها بشكست و زين مينا صدائى برنخاست

آنــــكه داريم از غمش درسينه چاك انتظار 

مانـــده ایم از داغ هـجرش در مغاك انتظار 

چشم در راهش ” فدايى” شد هلاك انتظار 

در هــواى مـــقدمش “بيدل” به خاك انتظار

نـــقش پا گــشتيم ليك آواز پائی بر نخاست