زنده یاد استاد داوود سرمد
شب زمستان
شب پردۀ سياه به دورش كشيده است
در مـــــاتم غـــــروب غم انگيز آفتاب
نــور چــراغ ديدۀ بــيــــــدار مُرده است
دركوچه هاى خلوت وخاموش شهرخواب
گرديده غرق پيكر سرد و سياه شهر
در ژرفناى وحشت ديرينه ى سكوت
تصوير هاى مبهم غمگين و مضطرب
گرديده نقش تيره در آئينه ى سكوت
نايد صـــــــداى نعرۀ درياى موج خيز
گويى كه پاى پويش موجش شده كرخت
چون دست شوخ باد، به زنجير بسته يخ
بــــى جنبش است شاخۀ خشكيدۀ درخت
نه آب گريه مى چكد از چشم خشك ابر
نه برق خنده ايست، به چشم ستاره اى
خفاش در سياهى شب پَر گشوده است
مرغ سحر نهاده سرش زير پَر هنوز
اين جا فروغ فيض شفق، گُل نكرده است
از جـــلــوۀ ســپــيـــــده نباشد خبر هنوز
اما! يخ سكوت شبستان، شكستنیست
غوغاى مـــژده آور فردا، رسيدنیست
در پيكر زمــيـن، درختى خنك زده
خون اميد تازه بهارى، دويدنیست