سکینه روشنگر

           همسفرعشق

نفس نفس زنان

از بلندای کوه آرزوهایم بالا می رفتم

تا در چکادش قلۀ آزادی را درنوردم

                                  با همسفر عشقم.

قلۀ آزادی که بر من و همگنانم 

با دنیائی از آرمان وامید،

              ولی دست نارس می نماید.

از خواب پریدم،                                       

دوباره در خود فرو خفتم و غرق دنیای تفکراتم گشتم

تا به این پرسش پاسخی بیابم:

آیا چنین واژۀ زیبا و پرصلابتی

                 هرگز به واقعیت خواهد پیوست؟

“آزادی”، که با دستان کثیف و شوم استعمار و استبداد

به نسیانگاه  تاریخ پرت می شود،

بلندائی که به خاطر در نوردیدنش

       خونهای پاک هموطنان مبارز و سر بکف،

                   آگاه و جسور و همرزمانم همیشه جاریست.

            قلۀ که برای تسخیرش بیدریغ و سخت  در تلاش و جست و جویم؟

ندای وجدان بیداری آهسته در گوش قلبم زمزمه می کند:

آری!  یقیناً!

به آن می رسیم!

با تلاش و آگاهی و با شناخت کامل صفوف دوست و دشمن

 و به کوری چشم دشمنان رنگارنگ وطن

                                  این قله را درخواهیم نوردید،

با همسنگران و همرزمان و خلق آزادیخواهم،

                                             با همسفر عشقم.

آری! آری! درخواهم نوردید

قلۀ آزادی را،

            در خواهم نوردید

                              قلۀ آزادی را ….

 ***