عبدالهادی رهنما
«شرم و عار نیست»
دردا! بـــــــه کشورم خبر از نـــو بهار نیست دلــــداده گان وادی شـــــــــب را شمار نیست
از رستم و سیاووش و اسفند یـــــــار گــــــو نقشی زنـــــــام نـــــــامی شان یاد گار نیست
عطری وفـــــــا زگلبن یــــــاران نمی دمــــــد آیینه را رفیق بـــــــــه جــــــز از غبار نیست
درشش جهت که مینگری کشت وحشت است این کشت مــــــــاست، تحفۀ پروردگار نیست
حیوان نگر بـــــــــــه زیر سوال برده گوهرت انسان! چرا؟ به چشم و دلت شرم وعارنیست
در اوج، گاه ســـــردی فصل خزان دگـــــــــر احساس را نشیمن و جـــــای قـــرار نیست
بازار گرم قصـــۀ زاغ است و بـــــوم شوم
یک واژه عشق در نفس روزگـــــار نیست