عبدالهادی رهنما
« یاران قدیم »
حیف آن عــمـر که در وادی هــجران گذرد
دور از صـــحــبت و دیدار عــزیــزان گذرد
زنــدگی تــلـخ بود بـــی رخ یــــاران قــدیم
گر چه هر لحظه در آغــوش گلستان گذرد
گر که در ثـــروت و جا فرد به گیتی باشی
زندگی نیست که در«کلبهء احزان» گذرد
نیست دشوار تــــراز درد جدایی به جهان
وای وصد وای!! که برزادۀ انــسان گذرد
ســخن نیک اثر بـخـــش دل ِنـادان نیــست
چون نــسـیمِ که ســحر سوی بـیابان گذرد
نقد چند روز جــوانی به تمــامی در یــاب
تا زنی چــشــم بــهـم فصل بــهـــاران گذرد
آن که عقلش به جهان بیش بود دردش بیش
زنــدگی خــوش به هوس پیشۀ نــادان گذرد
