سکینه روشنگر

به یاد بود زنده یاد “رهبر”     

            یادت گرامی                       

وز لابلای دفتر زرین خاطراتم

                              یاد گرامی ات،

بیرون جهید چو نور شفق در صبح                       

                        در آسمان نیلی احساسم

***

باری دیگر دلم گرفت

                    و گریستم.

از ظلم جانیان ستمگستر زمان

آنانکه قلب پاک تو را وحشیانه دریدند

          نفرین ما و مادر در بند این دیار

              از سوز دل، صد بار

                                و بار بار

بادا نثار شان!

***

هر گز نمیرود ز یادم

آن واپسین دقایق ماندن

        گفتی به کودک نوزادم:

این آخرین وداع است

             شاید، تا دیر زمانه ها

              آنگاه که تو جوان شوی

                                     کی می داند؟

باری به دیدن تان آیم.

***

لبخند ناز کودکانۀ نوزادم

        با قلب پاک عاطفه بارانت

در چهره های گرم شما نقش بسته بود.

                                و من

نوزاد در بغل

 با چشم تر نگاه تو را خواندم:

                هرگز غمین مباش

                            چشم امید ما،

                            به این نو نهال توست

داری تو بعد ازین رسالت دیگر.

****

با چشم اشکبار

دوختم نگاه خویش

با واپسین گذار قدمهایت

                            اما تو!

                      بر نگشتی و رفتی

                  با خون خود دُرشت نوشتی

                    یا مرگ یا آزادی!