عبدالهادی رهنما

 گند تعصب

وطنم وای! ترا زار و پـــریشان دیــــدم

جگرت پـــر زغم و داغ عــــزیزان دیدم

روز ها گشـتزنان از پی انـــسان تا شــام

سرهرکوی وگذر یک دو سه شیطان دیدم

شــهر از گــنـد تعصب شده لبــریز چنان

که منش عاری زخوش بویی یزدان دیدم

چــهــره ها زرد ز بیــداد غـم و مسکینی

دل هــــر سُفره پـــر از آه پی نان دیــــــدم

قاضی و مولوی وشیخ چوطوطی به سخن

هــمــه را دور ز انـــدیــشـه ی قرآن دیدم

عشق را ذوق زنان برده به دارش کــردند

جهل را شـــاد به هر کــوی و خیابان دیدم

ازصفا، عشق، نجابت خبری نیست که نیست

دیــــو را شـــاد بر اورنگ سلیـمــــان دیدم