سکینه روشنگر

          کودک بینوا

 کودک بینوا، دوان  و دوان

 کفشی در پا و کفشی در دستش

    صورتش چون شبی سیاه و غمین

            اشک هایش روان، چو آب روان

        در پس کوچۀ تباهی شهر

          جست و جو کرد مادر زارش

لیک افسوس و صدهزار افسوس

                           مادر زار  انتحاری شد

افت و خیزان به راه همی گوید

                وای برخواهرم و وای به من

چشم گریان به هرطرف حیران

                    دل پر درد از زمین و زمان

جنگ و  بیداد و ظلم و استبداد

             حاکم زندگی به کشور او

 کودک بینوا  کجا جوید؟

             راه برگشت به زندگی تنها؟

                        در پی سرنوشت ناپیدا؟

این چنین گشته زندگی برباد

                      برتباری ز کودکان اینجا

                                          ***