سکینه روشنگر

                     کمر همت

رخت بر بســتــه ازین شهر دگر شادی و شوق

بس که پهن کردهمه جا فرش غم ازکین دشمن

رفت بر بـــــاد فنا هســـتــی دوران زین شــهــر

بـــس که بــاریــــد ستــم از در و از بـام  وطـن

می شـــنــوم نالۀ انــسان ســـتــم کش هـــر دم

زجرشان، ماتم شـــان، راست نگـنجد بـه سخن

ای رفــیــقـــان! کمر هــمـت و غــیرت بـــنـدیم

تا بـــیـــرون رانیم ازیـــــن بادیه، نالان  دشمن