شعیب حمیدزاده

           طلــســـم خواب

هميشه قســـمت ما يك غروب تكرارى ست

   به جاده جادۀ اين شهر خون ما جارى ست

نـــشــســـته ام كه به بينم به تكه هاى تنم  

 به زخم هاى عميقى، كه زخم ناچارى ست

به فـــكـــر رفــــتــــم،  اما كجاست پاهايم؟

   مـــيــان سنگر شهری كه زير آوارى ست

تـــفــنــگ كهنه ى من را بـه كودکم بدهيد  

   كه ســرزمينم پر ازجــنگ ارثِ اجباریست

“مـــعـــاشــران گره از زلف يـار بازنشد”  

   كــجــا درين شب تاريك وقت دلدارى ست

   طلــســـم خواب گرفته ست نور چشمم را

   خداى من! چه زمانی  زمان بيـدارى ست