س. روشنگر

                                  وارستـگی

     غرق دریای تفکر

     با دلی پر از امید

                     بر فراز آسمان ها

                               در بلند کهکشان ها

با طلوع روح بخش صبحگاهان

                 رو به سوی سرزمینم

                       می کنم پرواز، پرواز

راه می پویم

به سوی بستر گرم دیارم

تا ببویم عطر مهر از گلشن فردا

تا سپارم دل به موج عشق و رویا

          تا بجویم در بساط شهر ویران

جادۀ پویندگی                                

                       در راستای زندگی

 تا نشینم بر تماشای گل صدبرگ عشق

در میان باغ و بستان وطن

                   در بهار ارغوان ها

                        با تبسم های پرشور شقایق

                                           با پر پروانه ها

می سپارم دل

        به عشق جاودان این دیار

                     می تپم تا راه یابم

بر تمنای حضور همقطاران

                      در طلوع روشن آزادگی

                                  با زلال پاک و

                                          با وارستگی

در بلندای زمان

              و اوج باهم باوری

                    بر در و دیوار شهرم

سنبل عشق و محبت می فشانم

                                 لاله می کارم

تا بیاراید، فرداهای روشن

                 با نسیم خوشگوار زندگی

                            همنوائی،

                                     دوستی،

                                         آزادگی.