س. روشنگر

هله فریادکنید!                  

بار دیگر، با سر شوریده زان کوچه گذر کردم

دل هراسان، چشم گریان، سوی آن کلبه نظر کردم

                    کلبۀ زار و گلین شده برخاک یکسان

                                  وز ستم های جانیان زمان

بوی دود و باروت در فضا پیچیده است

همۀ دارو ندار کلبه، زیر آوار خفته است

اثراز زندگی انسانش،  

              اثر از موجودیت دورانش

                                            گوئی هرگز نبود

قصۀ تلخ  و شیرین  دوران

آنچه از کودک و پیر و برنا

روزگاری درین کلبه صدائی می داشت

                              به جز از خاطره ها

                                          غصۀ بیش نبود.

***

 غرق بودم در ماتم وآه

غم ویرانی این کوچه و آن پسکوچه   

غم بربادی هر دهکده و محلۀ شهر                       

که مهیب انفجار گوشخراش

                        باز دنیای مرا برهم ریخت

کوچۀ دیگری زین شهر به خاک یکسان شد

                                بی نوا رهگذری  قربان شد

ناخود آگاه جهیدم ز جا

                          فریاد زدم، داد زدم

آخر این ملت مظلوم، چه گناهی دارد؟

آخر این کودک معصوم، چه پناهی دارد؟

های مردم!

دشمن ملت ومُلک، اندرون خانه

                        پشت آن پردۀ رنگین سیاه ست

هله فریاد کنید!

        همه با یک دل وجان،

                      عزم برچیدن بیداد کنید!

آنکه بر و ما وشما، آتش جنگ افروزد

درس عبرت بدهید زار و زبونش سازید،

                                  زود از خانه برونش سازید!