زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

هلال کاذب

شب است و در دل ظلمت شراره مینگــرم
شراره در دل هر سنگ خاره مینگــــــرم
دوباره جُــغـــد ستم را بـــه بـاره مینگــرم
لهیب فــتـــنـــه هُـــجــوم سِکاره مینگــرم

ز خاره سنگ هنوز آن شراره پا برجاست.

هــــنــــوز روزنـــــۀ شب گشاده می بینــــــم

قُماش حادثــــــه را فـــرش جاده می بینـــــــم

رونـــــــده گان سَحـــــــر را پیاده می بینـــم

سپاه ظلمت شب را سواره مینـــــگـــــــــرم

کجا دمــیــده سحـــــــر کافتاب نا پیدا ست.

به سیل اشک ز َبس دیده بار حسرت بُـــرد

دریـــــــد جامۀ اُمید و آرزو پــــــژ مُـــــرد

چمن ز باد خزان در شکست و گل افسُــــرد

ز غُـصه پــیــرهن غـــنچه پاره مینگـــــــرم

هــرآنکه چاک نزد پیرهن ز غُصه کجاست.

ز بس در آئـیـنـه تصویر خود گرائـیـهــاست

سحـــر دمید وَ ز آئینـه دودِ حسرت خــاست

لباس درزی شب را که تار و پـُود خطـاست

به راهیان سحـــــر بــــد قــــواره مینگــــرم

بُـــریــــده باد دو دستی که ایــن قبا آراست.

اگر به غـارت دَی رفت ساز و بـرگ چمــن

بهار نــیــــز به پائیــــــــز بود آبستـــن

یساولان اُفــــق را تــــو خُفته دیدی و مــن

شهاب فِـتنــه و جنگ ستـــــاره مینگـــــرم

جهان قـــلمـــرو تــوفان خـود گـرائیهاست.

” رسیـــــد مُژده که آمد بهار و سبزه دمیــد”

زدیــــم فال و دگـرگــــونه داد خواجه نویـد

دمیده است تــــــــو گوئی هِلال کاذب عـید

که خــــلــــــق را به اُفق در نظاره مینگـرم

به وَهم رفته فــــرو هـر چــــه دیـــدۀ بیناست.

هــنــــوز در گـــــذر کاروان ز بیم خـطـــــر

سراغ گـــــوشۀ امـــــنـــی نمی شود بـــــاور

مسافـــــــران قضا را بکف بــــه قصد سفـــر

هــــزار سُبحه پـــی استـــخــاره مـیـنـگـــرم

گسیخت سُبحه دگـر استــخـاره دست دُعـــاست.

هلا که شد گـــــذر عشق و آرزو بستــــــــــه

زمــــام قـــــافـــله از دست خــواجه بگسِستـه

کویر خشک و فضا تیره، کاروان خستـــــــه

ز رهـــزنان شب هـــرسو اشاره مینـگـــــرم

شَبان چــو گـرگ َشوَد گـــلـــه در پناه خـداست.

ز بــــعــــــد فـــــتـــح چرا جای طرح آبــادی

به خِشت فــــاجــــعــــه بستنــد روزن شــادی

چـــه بــــاور است مــــرا صبح امن و آزادی

به مأمَنی که ز سرهــــا مـــنـــاره مینگــــرم

بـــه هـــر کــجـای کــه دودیست آتشی ز قفاست.

چــمـن که داشت بـــه دل آرزوی فصل بـهــار

ز آذرخش ستـــم گشت بـــاز آتـــش بــــــــــار

ز خـــــــون لالـــه و اشک شگـوفه در بــازار

به شیشه های تجارت عُـصاره مـیــنــگـــــــرم

بـــهـــار را سر و بــــــرگ طــرب خزاِن فناست.

گسیخت رشتـــۀ مـقـصد چنان ز دست طلـــــب
که حاصلش همه خون است و مایه رنج و َتعَب

دگــــــر نـــــه از پــــی آواره گــان وادی شب

نـــــــــویـــــــد صبح بــــه بانگ نقاره مینگـرم

کــه ایـن فسانه فسون گشت و غُصه جان فرساست.

بـــــه جای زمــــزمۀ فضل و دانش و فـــرهنگ

هــنــوز غُـــــرش تــــوپ آیــد و نـفیـــــر تفنگ

هــرآنچه زآتش و خـــون دیده ام به مسلخ جنـگ

بــه نــام صلح دریـغـا دوبــاره مـیـنگـــــــــرم

چـــه جــای شِکوَه که از ماست آنچه بـر سَر ماست.

*******

زنده یاد شیخ الشعرا استاد فدائی هروی

هلال کاذب

شب است و در دل ظلمت شراره مینگــرم شراره در دل هر سنگ خاره مینگــــــرم دوباره جُــغـــد ستم را بـــه بـاره مینگــرم لهیب فــتـــنـــه هُـــجــوم سِکاره مینگــرم

ز خاره سنگ هنوز آن شراره پا برجاست.

هــــنــــوز روزنـــــۀ شب گشاده می بینــــــم

قُماش حادثــــــه را فـــرش جاده می بینـــــــم

رونـــــــده گان سَحـــــــر را پیاده می بینـــم

سپاه ظلمت شب را سواره مینـــــگـــــــــرم

کجا دمــیــده سحـــــــر کافتاب نا پیدا ست.

به سیل اشک ز َبس دیده بار حسرت بُـــرد

دریـــــــد جامۀ اُمید و آرزو پــــــژ مُـــــرد

چمن ز باد خزان در شکست و گل افسُــــرد

ز غُـصه پــیــرهن غـــنچه پاره مینگـــــــرم

هــرآنکه چاک نزد پیرهن ز غُصه کجاست.

ز بس در آئـیـنـه تصویر خود گرائـیـهــاست

سحـــر دمید وَ ز آئینـه دودِ حسرت خــاست

لباس درزی شب را که تار و پـُود خطـاست

به راهیان سحـــــر بــــد قــــواره مینگــــرم

بُـــریــــده باد دو دستی که ایــن قبا آراست.

اگر به غـارت دَی رفت ساز و بـرگ چمــن

بهار نــیــــز به پائیــــــــز بود آبستـــن

یساولان اُفــــق را تــــو خُفته دیدی و مــن

شهاب فِـتنــه و جنگ ستـــــاره مینگـــــرم

جهان قـــلمـــرو تــوفان خـود گـرائیهاست.

” رسیـــــد مُژده که آمد بهار و سبزه دمیــد”

زدیــــم فال و دگـرگــــونه داد خواجه نویـد

دمیده است تــــــــو گوئی هِلال کاذب عـید

که خــــلــــــق را به اُفق در نظاره مینگـرم

به وَهم رفته فــــرو هـر چــــه دیـــدۀ بیناست.

هــنــــوز در گـــــذر کاروان ز بیم خـطـــــر

سراغ گـــــوشۀ امـــــنـــی نمی شود بـــــاور

مسافـــــــران قضا را بکف بــــه قصد سفـــر

هــــزار سُبحه پـــی استـــخــاره مـیـنـگـــرم

گسیخت سُبحه دگـر استــخـاره دست دُعـــاست.

هلا که شد گـــــذر عشق و آرزو بستــــــــــه

زمــــام قـــــافـــله از دست خــواجه بگسِستـه

کویر خشک و فضا تیره، کاروان خستـــــــه

ز رهـــزنان شب هـــرسو اشاره مینـگـــــرم

شَبان چــو گـرگ َشوَد گـــلـــه در پناه خـداست.

ز بــــعــــــد فـــــتـــح چرا جای طرح آبــادی

به خِشت فــــاجــــعــــه بستنــد روزن شــادی

چـــه بــــاور است مــــرا صبح امن و آزادی

به مأمَنی که ز سرهــــا مـــنـــاره مینگــــرم

بـــه هـــر کــجـای کــه دودیست آتشی ز قفاست.

چــمـن که داشت بـــه دل آرزوی فصل بـهــار

ز آذرخش ستـــم گشت بـــاز آتـــش بــــــــــار

ز خـــــــون لالـــه و اشک شگـوفه در بــازار

به شیشه های تجارت عُـصاره مـیــنــگـــــــرم

بـــهـــار را سر و بــــــرگ طــرب خزاِن فناست.

گسیخت رشتـــۀ مـقـصد چنان ز دست طلـــــب که حاصلش همه خون است و مایه رنج و َتعَب

دگــــــر نـــــه از پــــی آواره گــان وادی شب

نـــــــــویـــــــد صبح بــــه بانگ نقاره مینگـرم

کــه ایـن فسانه فسون گشت و غُصه جان فرساست.

بـــــه جای زمــــزمۀ فضل و دانش و فـــرهنگ

هــنــوز غُـــــرش تــــوپ آیــد و نـفیـــــر تفنگ

هــرآنچه زآتش و خـــون دیده ام به مسلخ جنـگ

بــه نــام صلح دریـغـا دوبــاره مـیـنگـــــــــرم

چـــه جــای شِکوَه که از ماست آنچه بـر سَر ماست.

***

شب است و در دل ظلمت شراره مینگــرم
شراره در دل هر سنگ خاره مینگــــــرم
دوباره جُــغـــد ستم را بـــه بـاره مینگــرم
لهیب فــتـــنـــه هُـــجــوم سِکاره مینگــرم

گسیخت رشتـــۀ مـقـصد چنان ز دست طلـــــب
که حاصلش همه خون است و مایه رنج و َتعَب

*******